„Dragi Srbi, našli ste nam se na stazi, i ako nećete biti dragovoljno pokatoličeni, tako nam Vatikana, na našem ‘svetom putu’ i u ‘ime Hrista’, bićete u jamama! Sa našim kamama! Jer, tamo vam je mejsto“.Župnik Mate Moguša u “Novom listu” od 24. jula 1941. godine je naglasio: “Do sada smo za katoličku vjeru radili molitvenikom i križom, a sad je došlo vrijeme da radimo puškom i revolverom”…..Vatikan je oduvek bio zainteresovan za Balkan i za širenje rimokatoličke vere na ovom prostoru, stvarajući više od hiljadu godina neslogu, verska trvenja i krvave obračune stanovništva na Balkanu.Podsetimo se da je u pokolje Srba u NDH organizovalo preko 130 katoličkih sveštenika, a njih 27 lično su se „dokazali“ u klanju! Trojica komandanata Jasenovca bili su katolički sveštenici.Jedan od ideologa ustaškog pokreta , osnivač krstaša i sličnih organizacija franjevaca , časnih sestara i katoličke omladine koji je bio đak Banjalučke gimnazije , školovao je generacije budućih koljača i ubica Srba , Jevreja i Roma u Bosni. To je bio Hans Ivan Merc koga je papa Jovan Pavle II proglasio za blaženog 2003.godine na Petrićevcu u Banjaluci . On je za vreme I svetskog rata inspirisao Hrvate da se bore protiv pravoslavnih Srba , Jevreja i Roma i svih onih koji nisu bili katolici . Njegov uticaj je ostao toliko jak da su iz njegovog samostana u Petrićevcu krenule prve grupe ustaša i franjevaca da kolju Srbe u Banja Luci i okolini tokom Drugog svetskog rata.Ustaše su bili najmonstruoznija i najužasnija koljačka falanga u istoriji sveta! Sva ta zverstva koja su činjena u NDH ljudski um nije zabeležio.Kozara, to je onaj kutak naše zemlje omeđen rijekama Sanom, Unom, Savom i Vrbasom, gdje su i djeca gledala smrti u oči.Žrtve Kozarčana bile su tolike da nikada nisu tačno izbrojane.U anale monstruoznih ustaških zločina iz prvih dana okupacije upisani su „avgustovski pokolji“ 1941. godine izvršeni u selima oko Prijedora i Bosanskog Novog. Jedna ustaška bojna za 20 dana ubila je 6.000 ljudi i žena, a sa njima i 212 djece.Tih dana ubijani su ljudi na sve strane, po dvorištima, na kućnim vratima i kapijama, po baštama i na prijedorskoj pijaci, na mostu i obalama Sane. Po krvavim ulicama ustaše su s pjesmom pratile kolone zaprežnih vozila pretovarene svojim žrtvama.Dušanka Radišić, djevojčica iz Rudica kod Bosanskog Novog, izranavljena, preživjela je ustaški pokolj: „U avliji kuće Đoke Oljače, klali su nas kao ovce, ubijali maljem, krampom i sjekirom. Kuća i sve pomoćne zgrade, a naročito prostrana kolnica, bile su ispunjene leševima. Kada su majke molile da ne ubijaju djecu, ustaše su činile suprotno. Prvo su klale djecu, a onda roditelje. Tako su dotukle i Mitra Oljaču, a on je vikao: ‘Živjela Srbija! Ne možete nas sve poklati. Ostaće neko da i vama sudi za ovakva zlodjela’.“Nizali su se zločini pod Kozarom jedan za drugim. Sa Kozare su Srbi odvodjeni u koncentracione i sabirne logore u Prijedoru, Kostajnici, Cerovljanima kraj Dubice, Novskoj, Paklenici, Jasenovcu, Uštici, Mlaki, Jablancu i Staroj Gradiški — ukupno 68.600 Kozarčana. Među njima je bilo 23.858 djece. Jedan od najmostruoznijih događaja u Drugom svetskom ratu desio se u školi u selu Šargovci kod Banja Luke. Ustaše predvođene fra Filipovićem ušle su u učionicu,a Filipović je od učiteljice tražio da mu izvede srpsko dete. Pošto su mu izveli devojčicu Radojku Glamočanin, Filipivić je dete zaklao pred razredom, tražeći od ustaša da slede njegov primer.Tog dana u školskom dvorištu zaklano je 53 dece, pred očima njihovih vršnjaka. Učiteljica Dobrila Martinović je od užasa izgubila razum.Dokazano je podacima da je u masakru u banjaluckim selima Drakulić, Šargovac i Motike ubijeno više od 500 djece mlađe od 14 godina, odnosno da je od oko 2.300 ubijenih ljudi svaka peta žrtva bila dijete.Mile Todorović, kome je u ovom pokolju ubijena čitava porodica, priča: „Došao sam kući, a ona pusta. Samo u štali krave riču. Kada sam izišao, čuo sam neko čudno krčanje. Prišao sam bliže i vidio gomilu poubijanih. Stojan Srdić, sasječen i iskrvavljen, sjedio je i ječao. Od jednog malog leša učinilo mi se da je moja najmlađa kći. Onda sam se onesvijestio.“ U ovom zločinu ustaše iz takozvanog “Tjelesnog zdruga Ante Pavelić”, uz pomoć banjalučkih ustaša, ubijale su Srbe bez ijednog ispaljenog metka – sjekirama, noževima krampovima i “srbomlatom”. Nikada i nigde na svetu, otkada postoje religije i narodi, veću zločinačku nakazu svet nije ugledao kao što je bio katolički fratar Tomislav Filipović,zvani SOTONA! Citiraću vam izjavu koju je o fra o SOTANI, Tomislavu Filipoviću pred Zemaljskom komisijom za utvrđivanje zločina dao ustaški oficir Josip Matijević: „Kada sam došao na dužnost 1941. u Jasenovac, poznavao sam fratra, svećenika iz Jajca Filipovića, zvanog još i Majstorivić, po činu – bojnika, a tada je vršio dužnost zapovjednika logora. Kao svećenik u Jajcu poubijao je mnogo Srba…Bio je okrutan. Voleo je da kolje!Mnogo je zatočenika smaknuto u vreme njegovog upravljanja logorom. A kada je bačen na teren kao zapovjednik bojne, mnogo je sela zapalio i klao stanovništvo, osobito na Kozari. U Bosanskoj Dubici sa satnikom Ivanom Sudarom, zvanom Jojo, pokupio je sve pravoslavne, sve potukao do zadnjeg, te ih bacio u Unu”…Ne zaboravimo da je SOTONA u Jasenovcu zaklao oko 30 hiljada Srba!.Tokom Drugog svetskog rata, mnogi muslimani su ratovali na strani NDH.Treba podsjetiti da je ustaški poglavnik Ante Pavelić za svog prvog zamjenika postavio zloglasnog Ademagu Mešića iz Tešnja, a na vrh ustaške vlade, sa sjedištem u Banjaluci, imenovan je Osman Kulenović, koji je na toj dužnosti ostao sve do 7. novembra 1941. godine, kada ga je naslijedio njegov brat Džafer. Od tada se sjedište ustaške vlade seli u Zagreb. U toj NDH vladi ministri su bili Mehmed Mehičić i Hilmija Bešlagić, a zamenici ministara Hakija Hadžić i Junuz Mehmedagić. Predsednik vrhovnog suda NDH zvao se Asim Ugljen.Među starešinama ustaške vojske veliki ugled uživali su generali Muslimani: Salih Alikadić, Junuz Ajanović, Muharem Hromić…Posebno mesto u „Crnoj legiji“, elitnoj i najkrvoločnijoj ustaškoj formaciji, imao je Bećir Lokmić, a desetine hiljada muslimana iz Bosne i Hercegovine, delom i iz Sandžaka, bilo je u sastavu ustaške vojske. Glavni koljač u strašnom, obrednom, ubijanju Srba u crkvi Presvete bogorodice, u Glini, gde su krajem jula i početkom avgusta 1941. godine zaklane 1564 osobe srpske nacionalnosti, zvao se Hilmija Berberović.Odmah po proglašenju NDH, 10. aprila 1941. godine,ustaški vođa Ante Pavelić muslimanski je narod proglasio za “najhrvatskiji dio hrvatstva”, a BiH je smatrana “prirodnim i sastavnim dijelom NDH”.Kad je reč o NDH, ne može opstati teza – pojedinac je zločinac, niti žrtva je pojedinac. Holokaust i genocid su proizišli iz ustrojstva ustaške NDH i njenog zakonodavstva. Reč je o likvidaciji čitavog jednog naroda:ubijanjem, proterivanjem sa ognjišta i prevođenjem u katoličanstvo…..Francuski istoričar Edmond Paris je napisao u svojoj knjizi Genocid u satelitskoj Hrvatskoj da »najveći genocid u Drugom svetskom ratu, proporcionalno veličini populacije, nije načinjen u nacističkoj Nemačkoj, već u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, koju su nacisti stvorili. Tamo je, od 1941. do 1945. godine, 750.000 Srba, 60.000 Jevreja i 26.000 Cigana – ljudi, žena i dece – pobijeno u gigantskom Holokaustu. Još milion ljudi, uglavnom Srba, pobijeno je u drugim delovima Jugoslavije u Drugom svetskom ratu«…....Nažalost,ustaški zločini ponovili su se opet prilikom raspada Jugoslavije.Mi,Srbi,poznati smo po tome što olako opraštamo,a još brže zaboravljamo. I to je naša najveća tragedija.…. 
Donja Gradina predstavlja najveće stratište u sistemu koncentracionih logora “Jasenovac”, u kojoj je ubijeno i zakopano više od 360.000 ljudi.U opštini Kozarska Dubica ni 20 godina nakon 1945. godine, nije bilo srpskog regruta.Raspadom SFRJ, Donja Gradina i lokaliteti na desnoj obali Une i Save ostali su u Republici Srpskoj….Ćutanje o zločinu je novi zločin.Današnje generacije su obavezne da pamte kakav se tu užas dešavao.Priče o istoriji onoga što se desilo ovdje moraju se stalno ponavljati da bi ljudi razumjeli šta se dogodilo i zašto se ne smije više dogoditi .
Muslimani su u punoj meri učestvovali u vojnim i policijskim snagama ustaškog režima, što ih je činilo saučesnicima u genocidu koji je vršila vlast NDH….
Ustaški zlotvori su djecu ubijali u stalku i pelenama, bebe su nabijali na bajonete, kolje i šiljate letve od plotova, klali noževima i sekirama, spaljivali u kućama……Dragica Klikić-Filipović, koja je u logoru Stara Gradiška provela više od dvije godine, ovako opisuje stradanje djece: „U ljeto 1942. godine više puta se punio i praznio logorski prostor narodom sa Kozare koji je ovdje dotjerivan sa svom svojom pokretnom imovinom. Na jednoj čistini unutar logora vršeno je razvrstavanje, oduzimana imovina i odvajanje djece od roditelja, žene od muškaraca. Odatle su se danima mogli slušati samo jauci. I žene su razdvajane u dvije grupe: sposobne za rad u Njemačkoj na jednu stranu, koje su kamionima prebacivali na željezničku stanicu, a starije i nemoćne su izvodili iz logora na mjesta određena za likvidacije. Njihovu krvavu odjeću smo danima prale i sortirale u skladištu. Odvojenu djecu u prljavim prostorijama brzo je zahvatila krvava dizenterija. Ležala su nepomično i mrtva i živa zajedno. Umiralo ih je i po dvadesetoro dnevno. Bilo je tu djece od nekoliko dana i do 14 godina. Ante Vrban, koji je nadzirao čitav logorski prostor, naredio je jednoj grupi zatočenica da prenose djecu u neke druge prostorije. I dok su žene u ćebadima prenosile djecu i trpale jedno na drugo, Vrban je s pištoljem u ruci stajao pored njih. Sva ova djeca su iste noći pogušena plinom. Žene koje su bile primorane da prenose ovu djecu, a među njima i Džordana Mandić-Fridlender, koja sada živi u Izraelu, dugo poslije toga nisu mogle doći k sebi.“.Kako su se ustaški zločinci sadistički iživljavali nad djecom pokazuje zapis sa svjedočenja Ljube Vranješa, logoraša iz Jasenovca: „Jedna žena držala je na grudima dijete staro možda šest mjeseci. Naišli su Ljubo Miloš i Ante Vrban. Miloš se obratio ženi:
— Molim vas, da li bi ga dozvolili meni?
Uzeo je dijete i počeo govoriti kako je lijepo. Onda se okrenuo Anti Vrbanu i komandovao:
— Na gotovs!
Vrban je izvadio kamu, a Ljubo Miloš je bacio dijete u vazduh i ono je palo na isukani Vrbanov nož. Majka je vrisnula i potrčala prema {28} djetetu, ali ju je Ljubo Miloš presreo, zgrabio za kosu i zaklao. Onda se Ljubo Miloš okrenuo prema meni i upitao:
— Da li si nešto vidio i čuo?
Rekao sam da ništa nisam vidio. Miloš je onda viknuo da se gubim na posao i ja sam se brzo udaljio, preneražen i prestrašen.“
Na suđenju Ljubi Milošu, jednom od najkrvavijih komandanata jasenovačkog logora, 13. jula 1948, jedno od pitanja sudije bilo je:
— Šta se radilo i kako se postupalo sa djecom?
— Ona su takođe likvidirana na isti način kao i odrasli. U razgovoru sa Fra Majstorovićem doznao sam da je djecu mnogo teže ubijati nego odrasle.
— Zašto?
— Jer dijete ima mnogo jači život nego odrastao čovjek.
— Kako je on to znao?
— On je to radio — rekao je Miloš.“
Identična sudbina pratila je djecu sa Kozare razbacanu po ostalim — sabirnim centrima jasenovačkog gubilišta.…Srbi brzo sve zaboravljaju i onda im se ovakve stvari stalno ponavljaju!…
Na ostrvu Pag u sadašnjoj NDH, na mestu gde je pobijeno na hiljade srpskih i jevrejskih žena i dece,ubijenih u dva logora – Slana i Metajna, organizuju se žurke, na kojima se orgija.Ljudi se na tom mestu lagodno sunčaju i kupaju, ribari izvlače mreže, a najverovatnije i ne znaju da je na dnu tog mora, te plave grobnice, na hiljade kostiju onih mučenika kojima su oko vrata vezivali kamenje, rasporili stomake i bacali ih u smrt .Mnogi Srbi posećuju ovu jazbinu razvrata,jer ne znaju dalje od Pinka i svog nosa…
The Balkans Chronicles 
Da se ne zaboravi istina koja se i dan danas krije
LikeLiked by 1 person