Istoričar Salih Selimović:„Većina naših muslimana, sada Bošnjaka, srpskog su porekla i bili su pravoslavci.Ako su srpska plemena bila dominantna u Raškoj, Zeti, Bosni, Travuniji, Zahumlju, Neretvi, Usori, Soli i stvorila srpske srednjovekovne države, što je u istorijskoj nauci nesporno, pa kojeg bi to onda mogli biti porekla domaći muslimani po dolasku Turaka Osmanlija od kojih će primati islam? Odgovor se nameće sam po sebi.Neki tvrde da su bogumilskog porekla.Ne znaju ili neće da znaju da su bogumili samo jedna hrišćanska jeres, može se slobodno reći u pravoslavlju, a nikako neki poseban bogumilski narod“...Dr Midhat Ridžanović, najugledniji bošnjački lingvista, veli da su Srbi, Hrvati, Bošnjaci i Crnogorci jedan narod jer govore jednim jezikom. Dodajući pri tome da su svi pomenuti narodi davno i dobrovoljno prihvatili i usvojili taj jezik i da im ga niko nije silom nametnuo, kao što su to uradili Englezi svojim kolonijama dok su gospodarili u njima.Pomenute naše narode su politika i međusobni sukobi naterali da svako svojim nacionalnim pridevom imenuje i “svoj” jezik.Muslimani, koji su sebe nedavno preimenovali u Bošnjake, pokušavaju nazivom jezika stvoriti unitarnu Bosnu i bosansku naciju.Jezik kojim žele da govore Bošnjaci može da se zove “bošnjački”, po narodu, a nikako bosanski, po državi.Zašto su muslimani,a sada Bošnjaci izabrali baš ime Bošnjaci, nije teško pogoditi, a nije teško ni u nazivu jezika koji su odabrali (bosanski) prepoznati njihovu težnju ka unitarnoj BiH, u kojoj bi vladali i oni i njihov jezik…
U BiH se dešava repriza prilika iz vremena austrougarske okupacije, kada je Benjamin Kalaj(otac bošnjačke nacije) pokušao da stvori hibridnu i naciju i jezik, odnosno bosanski jezik, kako bi odvojio teritorije od Srbije, a to je propalo već 1907. godine.Benjamin Kalaj, ministar Austrije za BiH koji je napisao Istoriju Srba kaže: „U Bosni i Hercegovini, iako ima tri vere, živi samo jedan – srpski narod .“ (Kallay – Geschichte der Serben von den altesten Zeiten bis 1815, 1876:170). On je po direktivi napustio svoje ranije stavove o srpskom karakteru BiH i razvio tezu o postojanju posebnog bošnjačkog naroda, kao nosioca kontinuiteta bosanske državnosti. Kalajeva uprava imala je zadatak da ne dozvoli da se kod muslimana razbudi srpska nacionalna svest i da srpske pokrajine Bosnu i Hercegovinu trajno isključi kao faktor srpskog i jugoslovenskog ujedinjenja.Tačno je da se nikome ne može nametati kako će zvati svoj jezik, ali po deklaraciji EU, svako može svoj jezik zvati svojim imenom, ako je taj jezik drugačiji od drugih u toj zemlji.Evropska povelja o regionalnim ili manjinskim jezicima propisuje da se manjinskim jezikom može smatrati samo onaj jezik koji je različit od zvaničnog jezika te države. Dva jezika su posebna samo ako su različita po lingvističkim kriterijumima.To nije slučaj sa bosanskim jezikom kada se posmatra u odnosu na srpski jezik, jer i svi bošnjački lingvisti tvrde da su bosanski i sprski jezik različiti samo po imenu.Po strukturnom principu i srpski i hrvatski i bosanski i crnogorski su isti jezici, jer imaju isti broj padeža i iste glagole. Takođe, osnovica im je ista: istočnohercegovačka. Da bi dva jezika u stvari bila isti jezik, potrebno je da imaju najmanje 85 odsto zajedničkih reči.Pomenuta tri jezika, nastala od srpskog, imaju čak 98 odsto istih reči.Svako može svaki dan da ode na sud i promeni svoje dotadašnje ime i prezime, ali ima jedno pitanje: da li ste tada i zauvek postali druga osoba? ..
Po USTAVU koji je donela Alijina BiH u martu 1993. jasno se vidi da tada ni po njima ne postoje Bošnjaci, niti postoji Bošnjački jezik u uoptrebi.Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto….
Bošnjaci (islamizovani Srbi)najsretnijim periodom svoje istorije smatraju okupatorsku Osmansku imperiju. Istu onu imperiju koja je napuštanjem Bosne i Hercegovine ostavila 97% nepismenog stanovništva. Zbog par mostova, džamija i kupatila, Bošnjaci ne mogu prežaliti feudalno uredjenje zemlje.Puteve po Bosni su pravili njeni stanovnici,a ne Turci i korišćeni su za odvoz i transport materijalnih dobara iz Bosne u Tursku. I ne samo robe i novca skupljenog od harača, nego i ljudi za popunu vojske i svega drugoga. Džamije su dizali sami sebi i u svoje ime da bi imali gdje klanjati, a pravili su ih opet Bošnjaci i to od bošnjačkih para. Paše, čija imena nose te džamije, nisu ni orale ni kopale, nego skupljale harač od Bošnjaka i ostale raje koja je opet bila bošnjačka iako druge vjere.Turci su Bosnu podjelili na bosanski i hercegovacki i sandžački pašaluk i od tada se nikada više nije sastavila, ali muslimani to ne vide. Samo čujete – sve što je tursko dobro je.Po austrougarskom popisu 1910. u BiH je živelo 214.000 Srba više od muslimana, i bili su u to vreme dominantna nacionalna, ili, kako se tada to iskazivalo, verska zajednica (Srba 826.000, a muslimana 612.000)! ....
Z
Stjepan/Stefan Tvrtko I Kotromanić (oko 1338 – oko 10. marta 1391) bio je ban Bosne od 1353. do 1377. godine, a od 1377. do 1391. godine bio je kralj “Kraljevine Srba i Bosne”….
Znamo da je veliki uticaj na srpsku kulturu izvršila Vizantija, a Srbi su od nje usvojili i državne simbole, pa tako pored dvoglavog orla, ocila, usvojili su i simbol ljiljana. Tako na novcu kralja Milutina imamo stilizovan ljiljan.Simbolika ljiljana ima jake veze sa hrišćanstvom, a ljiljan ili krin simbolizuje Bogorodicu.Na prostoru cele srednjovekovne hrišćanske Evrope ljiljan je bio čest motiv na vladarskim i velikaškim grbovima. Što se tiče teritorija srpskih srednjovekovnih država, ljiljan je bio prikazivan i na crkvama, freskama, novcu i grobovima, a sve to ukazuje na versku simboliku ljiljana ili krina.Današnji Bošnjaci su ponosni na ova hrišćanska obeležja…Bosna je bila čisto srpska i pravoslavna država.U tri svoje povelje date Dubrovčanima ban Ninoslav je još sredinom XIII veka svoje podanike označavao kao Srbe.Ali je vremenom, s jačanjem bosanske države, počela da se razvija svest najpre, tako da rečemo, o bosanskom državljanstvu, a onda potom i o nekoj bosanskoj etničkoj pripadnosti…
Kada se Tvrtko u manastiru Mileševa 1377. godine krunisao za srpskog kralja, na njegovom pečatu vidimo grb Kotromanića s ljiljanima i grb Nemanjića dvoglavog orla.Tvrtko je ovim verovatno želeo da istakne da je on legitimni naslednik Nemanjića i njihove države, dodajući tu i svoj grb i tradiciju bosanske države.Kralj je tada dobio „sugubi venac“, dvostruku krunu, srpsku i bosansku. Tvrtko je, dakle time istakao jedinstvo dve srpske države, Raške i Bosne, bez obzira što je u dogovoru sa Lazarom i ostalim srpskim velikašima prepustio većinu teritorije istočno od Drine njima, kao oblasnim gospodarima.To jedinstvo najbolje će da se manifestuje za vreme Kosovske bitke , kada je Tvrtko, smatrajući da je njegovo kraljevstvo napadnuto, poslao na Kosovo svoj odred pod vođstvom Vlatka Vukovića Kosače. Do tridesetih godina XIV veka Hum je, s celom oblašću Neretve, pripadao državi Nemanjića.U njemu su vladali potomci Nemanjina brata Miroslava, a kasnije drugi članovi dinastije.Bosna je zapravo samo provincija nemanjićke Srbije.Tvrtko je do 1390. nosio titulu kralja Srba,..Bosne, Pomorja i Zapadnih Strana, krajevi tadašnje Bosne. Iz ove se titule jasno vidi da je vladao samo nad jednim narodom, Srbima…
Na dnu povelje bosanskog kralja Stefana Tvrtka (02. 12. 1382. godine), na desnoj strani, je ogromnim slovima istaknuto, na prvom mestu – kralj Srba. Obično i bosanske povelje imaju krst na početku i redovno ove reči: U ime oca i sina i svetoga douha.Pored Bosne i Raške u titulama srpskih vladara ima i drugih geografskih oznaka, kao što je Hum u tituli kneza Miroslava brata Stefana Nemanje, koji se potpisivao kao “knez humski “. Regije Usora i Soli imale su takođe svoje knezove, i bile nekad više nekad manje samostalne, da li pod vrhovnom vlašću Srba ili Ugara.U povelji bana Kulina upućenoj Dubrovčanima 1189. godine, sam ban sebe označava ne po svojoj etničkoj pripadnosti, nego po geografskoj oblasti kojom upravlja pa kaže da je “ ban bosanski „ , što ne treba da čudi kada znamo da su i srpski vladari u Raškoj stavljali u svojim titulama geografsku, a ne etničku oznaku. Nije tačno da se jezik u Bosni u Srednjem veku i u vreme OTOMANSKE TURSKE zvao bošnjačkim/bosanskim/ jezikom.Ban Stefan Kotromanić (1322 – 1353 ), prilikom ugovora sa Dubrovčanima o ustupanju Stona i Prevlake 1333. godine izdaje četri povelje, dvije na latinskom, a dvije na srpskom jeziku.Latinske povelje su tu zbog Dubrovčana, kod kojih je latinski bio glavni diplomatski jezik,a srpske povelje su tu zbog samog bana koji govori tim jezikom.Novokomponovanim Bošnjacima nije nimalo teško da Povelju Kulina bana kao prvi spomenik pisan srpskim narodnim jezikom, proglase spomenikom tzv. bosanskog jezika.Car Dušan navodi 4 naroda u svojoj povelji.On je kralj Srbljem, Grkom, Bugarom, Arbanasom jasno navodeći narode u njegovom carstvu. …
The Balkans Chronicles 