Bošnjački ili bosanski jezik postoji taman onoliko, koliko na primer novopazarski, šumadijski, vojvođanski, krajiški, hercegovački, crnogorski i sl.Priča o bosanskom ili bošnjačkom jeziku nastala je na pravno neutemeljenoj premisi da svaki narod može svoj jezik da imenuje kako god želi. Takvo pravo nikada i nigde u dokumentima najrelevantnijih svetskih organizacija koje se bave ljudskim pravima – nije propisano. To je izmišljeno pravo, baš kao što je izmišljen i nekakav bošnjački jezik, koji, da apsurd bude veći, muslimani (što se sad nacionalno izjašnjavaju kao Bošnjaci) neće čak ni bošnjačkim da zovu nego ga imenuju bosanskim. Tako ispada da se bosanskim govori u Novom Pazaru, što će silogistički reći da je Novi Pazar u Bosni.….
Zašto su muslimani,a sada Bošnjaci izabrali baš ime Bošnjaci, nije teško pogoditi, a nije teško ni u nazivu jezika koji su odabrali (bosanski,koji nikada nije postojao!) prepoznati njihovu težnju ka unitarnoj BiH.Republika Srpska, samim svojim postojanjem u BiH, predstavlja neislamski i samim tim „kaurski“ entitet, koji nije pod potpunom kontrolom muslimana. Stoga bošnjačkoj strani smeta bilo kakva autonomija, koja nije pod njihovom potpunom kontrolom, jer kao što je rekao fašista Izetbegović: ne može biti mira između islamskih i neislamskih institucija”.Cela zamisao islama je da on bude gospodar, a nema nigde ni pomena niti o apsolutnoj jednakosti, a kamoli o podređenosti s drugom kojom verom.Danas Bakir Izetbegović nastavlja ratnohuškačku politiku svog oca i želi da stvori unitarnu Bosnu, Bosnu bez Srba i Hrvata…..
Nikada kroz istoriju nije postojao nikakav bosanski jezik.Od srpskog jezika i ćirilice Kulina Bana, od srpskog jezika i ćiriličnog pisma stećaka, od srpskog jezika i ćirilice kralja Stefana Tvrtka, sada se pravi bosančica i bošnjački jezik. Svi lingvisti tvrde, da su bosanski i sprski jezik različiti samo po imenu! Da bi dva jezika bili posebni jezici, oni moraju biti različiti po lingvističkim kriterijumima.To nije slučaj sa “bosanskim jezikom” kada se posmatra u odnosu na srpski, jer i svi bošnjački lingvisti tvrde da su “bosanski” i srpski jezik različiti samo po imenu, ali da je prema lingvističkim kriterijumima riječ o istom jeziku.Naučno gledano, “bosanski” je zaista jezik kome su više podobni kriterijumi vica, humora, pa čak i sarkazma, nego kriterijumi lingvistike kao ozbiljne nauke..Da bi “bosanski” zaista bio lingvistički poseban, a ne samo preimenovani srpski jezik, on bi se, između ostalog, bar 20 odsto morao razlikovati od srpskog. To znači da bi morala da postoji komunikativna prepreka u sporazumevanju sa govornicima srpskog jezika.Po strukturnom principu i srpski i hrvatski i bosanski i crnogorski su isti jezici, jer imaju isti broj padeža i iste glagole. Takođe, osnovica im je ista: istočnohercegovačka.Da bi dva jezika bila isti jezik, potrebno je da imaju najmanje 85 odsto zajedničkih reči.Pomenuta tri jezika, nastala od srpskog, imaju čak 98 odsto istih reči….
Mađar Benjamin Kalaj je naročito ostao zapamćen po pokušaju stvaranja „bosanske nacije“.Berlinski Kongres 1878. godine mjenja granice na Balkanu. Austro-Ugarska dobija Bosnu i Hercegovinu (BiH). Bečki poverenik za okupiranu Bosnu i Hercegovinu bio je Benjamin Kalaj.Prave se planovi za stvaranje “bosanske nacije”.Ako je okupator očekivao uspjeh morao se osloniti na domaće ljude. “Bosanska nacija” smatrana je idealnim oruđem za ostvarenje njihovih zamisli.Kalaj je proklamovao „bosanski patriotizam“ i propagirao agresivni bosanski nacionalizam; u tu svrhu pokreće se list „Bošnjak“ (1891), uvodi „bosanski jezik“ i termin „bosančica“ kao naziv za ćirilicu. Objavljena je čak i „Gramatika bosanskog jezika“ (1890).Benjamin Kalaj je zabranio ćirilicu i sve što je srpsko, pa čak i svoju knjigu „ Istorija Srba”, u kojoj piše, da skoro u cijeloj BiH žive uglavnom Srbi.Kalajev režim je nastojao da ideju bosanske nacije proširi i na novopazarski Sandžak/Rašku oblast i Kosovo,što pokazuje i objavljivanje knjige Teodora Ipena „Novi Bazar und Kosovo“, inače civilnog komesara u Pljevljima (1888 -1891) i stručnjaka za albansko pitanje.Otuđivanjem Bosne i Hercegovine i razvijanjem neprijateljstva u njima prema Srbiji i Crnoj Gori, režim je nastajao da u budućnosti ostvari trajan i definitivan rascep u jugoslovenskom svetu, a u prvom redu u srbskom narodu, čime bi se uklonila osnovna pretpostavka za ostvarenje srbskog i jugoslovenskog ujedinjenja.Francuski istoričar Andre Bar je opisao vreme austrougarske okupacije Bosne i Hercegovine (1878) i svedočio, da su Austrougari stigli u BiH s planom o prisiljavanju pravoslavnih Srba, da se odriču svoje kulture i verskih obreda….
Da je svest o pripadnosti muslimana srpskom stablu bilo među narodnim prvacima odnegovano pre stvaranja Jugoslavije, pokazuje muslimnsko-pravoslavni ugovor o uređenju Bosne i Hercegovine od 1902. godine, kojim je pokušano sprečavanje austrijske namere da sve došljake u Bosnu i Hercegovinu (strance) predstavi za Hrvate i da srpski jezik proglasi ”zemaljskim”, ili ”bošnjačkim”. Zato su Gligorije Jeftanović, Vojislav Šola, Alibeg Firdus i Bakirbeg Tuzlić uneli Član 11: ”Narodni i službeni jezik je srpski, a pismo ćirilica. Ne priznaje se pravo zavičajnosti nikome – ko je došao s okupacijom ili posle nje, pa ni njihovim potomcima, makar da su u Bosni rođeni”.Muslimani nikada nisu usvojili nijedan strani jezik pa ni turski i pored petovekovne vladavine Osmanlija. LJubomorno i uporno su čuvali svoj maternji jezik kojim su govorila i njihova dojučerašnja braća pravoslavci…
Svako može svaki dan da ode na sud i promeni svoje dotadašnje ime i prezime, ali ima jedno pitanje: da li ste tada i zauvek postali druga osoba? Da takozvani bosanski jezik nikako nije jezik različit od srpskog, možda najbolje pokazuje najveći muslimanski lingvista Midhat Riđanović u svojoj najnovijoj knjizi. U poglavlju “Kako nas je Fata obrukala u susednoj državi” analizira, kako sam kaže, “bezočan slučaj plagijata” Fatime Pelesić Muminović, koja je pod imenom “bosanskog jezika” objavila doslovce prepisan jedan beogradski udžbenik srpskog jezika za strance, a to recenzijom odobrio najznačajniji ideolog “bosanskog jezika” profesor Senahid Halilović?! Zar to nije najbolja praktična potvrda da je “bosanski” samo preimenovani srpski jezik!…
Istoričar Salih Selimović:„Većina naših muslimana, sada Bošnjaka, srpskog su porekla i bili su pravoslavci.Ako su srpska plemena bila dominantna u Raškoj, Zeti, Bosni, Travuniji, Zahumlju, Neretvi, Usori, Soli i stvorila srpske srednjovekovne države, što je u istorijskoj nauci nesporno, pa kojeg bi to onda mogli biti porekla domaći muslimani po dolasku Turaka Osmanlija od kojih će primati islam? Odgovor se nameće sam po sebi.I Andrić i Meša Selimović ostavili su više pismenih dokaza da pišu srpskim jezikom i da pripadaju srpskoj književnosti.Bošnjaci su danas narod i govore, tako kažu, bošnjačkim jezikom. Ne piju ni kafu, ni kavu već kahvu. Dovoljno za novi jezik – bošnjački. Samo da nije srpski.Bosanski jezik postoji samo u glavi idiota i ludih političara! A da je to tako dokazuje i činjenica da Evropska Unija nije voljna da obezbjedi prevodioce za srpski, hrvatski ili ne daj Bože “bosanski” jezik.Po USTAVU koji je donela Alijina BiH u martu 1993. jasno se vidi da tada ni po njima ne postoje Bošnjaci, niti postoji Bošnjački jezik u uoptrebi.Kada engleski pisci i lingvisti prihvate da engleski jezik u Americi, Kanadi i Australiji nije engleski, nego američki, kanadski i australijski, tada i srpski pisci i lingvisti mogu prihvatiti da srpski jezik u Hrvatskoj, Bosni i Crnoj Gori nije srpski, nego hrvatski, bosanski i crnogorski. …
Da završim onom čuvenom, tačnom i još neprevaziđenom konstatacijom umnog Meše Selimovića: „Ni s kim istorija nije napravila takvu šalu kao s nama. Do juče smo bili ono što danas želimo da zaboravimo. Ali nismo postali ni nešto drugo. Stali smo na pola puta, zabezeknuti. Ne možemo više nikud. Otrgnuti smo, a nismo prihvaćeni. Kao rukavac što ga je bujica odvojila od majke rijeke, i nema više ni toka ni ušća, suviše malen da bude jezero, suviše velik da ga zemlja upije. S nejasnim osjećanjem stida zbog porijekla, i krivice zbog otpadništva, nećemo da gledamo unazad, zato zadržavamo vrijeme u strahu od ma kakvog rješenja“….
Srbi rimokatolici i Srbi islamske veroispovesti trebalo bi da smognu hrabrosti i urade ono što su uradili njihovi velikani i svetski priznati umovi: vratiti se svom rodu, korenu, jeziku, pridružiti se svojoj braći i okrenuti leđa neprijatelju – to je budućnost naroda na ovom prostoru.Interesima Turske, Vatikana i Zapada to ne odgovara, jer što smo sitniji, lakše je sa nama vladati, manipulisati i potkusurivati sa nama svoje imperijalne apetite.Ranije primenjene kolonijalne mere protiv Srba,danas se upražnjavaju od strane članica EU i zloglasnog NATO-a.Samo prosvećivanje, informisanje, otrežnjenje i izbavljenje iz lavirinta turskih i vatikanskih konstrukcija i laži može biti jedini dobar temelj za izgradnju nekog biljeg života na Balkanu, jer sve ono što je izgrađeno na laži, može da donese samo zlo i bedu, što dokazuje i naša žalosna istorija u posljednjih 600 godina! Eto, to je glavni razlog što se na ovim našim područjima tako bedno , krvavo i teško živi…
Da bismo zemlju BiH odredili jezički, treba da utvrdimo koji je je narod u njoj živeo.Bosna je bila čisto srpska i pravoslavna država.Treba pregledati stare spomenike, pisma i povelje bosanskih banova, kraljeva i vlastele, pa ćemo u njima naći, da se i narod i jezik u Bosni i Hercegovini oduvijek nazivao srpskim.Sam Tvrtko se 1377. godine krunisao za bosanskog kralja u Mileševu, zadužbini Save Nemanjića.U povelji bana Kulina upućenoj Dubrovčanima 1189. godine, sam ban sebe označava ne po svojoj etničkoj pripadnosti, nego po geografskoj oblasti kojom upravlja pa kaže da je “ ban bosanski „ , što ne treba da čudi kada znamo da su i srpski vladari u Raškoj stavljali u svojim titulama geografsku, a ne etničku oznaku.U tri svoje povelje date Dubrovčanima ban Ninoslav je još sredinom XIII veka svoje podanike označavao kao Srbe.U toj se povelji između ostalog nalaze i ove riječi: “Ako tuži Srbin Vlaha, da se parniče pred knezom; a ako tuži Vlah Srbina, da se parniče pred banom.” Ovdje Srbin označava Bosanca, tj. podanika banova, a Vlah označava Dubrovčanina. Da Vlah označava Dubrovčanina, to se vidi u istoj povelji iz ovih riječi: “da hode Vlasi svobodno”. To znači, da Dubrovčani mogu po Bosni slobodno hoditi i baviti se trgovinom, a ako bi kad god došlo do kakve svađe između kojeg Dubrovčanina i Srbina Bosanca, da im sudi ban ili knez dubrovački. Ako je kriv Dubrovčanin, sudiće im knez, a ako je kriv Srbin Bosanac, sudiće im ban. Ova povelja bana Ninoslava štampana je u Miklošićevoj zbirci “Monumenta serbica” na strani 24-25, a original se čuva u Carskom arhivu u Beču. Od istoga ovog bana sačuvalo se još nekoliko pisama, što ih je pisao opštini Dubrovačke Republike. Još u dva takva pisma naziva on svoje Bosance Srbima, a Dubrovčane Vlasima. ..
Tvrtko je do 1390. nosio titulu kralja Srba,..Bosne, Pomorja i Zapadnih Strana, krajevi tadašnje Bosne. Iz ove se titule jasno vidi da je vladao samo nad jednim narodom, Srbima.Na dnu povelje bosanskog kralja Stefana Tvrtka (02. 12. 1382. godine), na desnoj strani, je ogromnim slovima istaknuto, na prvom mestu – kralj Srba. Obično i bosanske povelje imaju krst na početku i redovno ove reči: U ime oca i sina i svetoga douha.Jedan od najistaknutijih bosanskih intelektualaca prošlog stoleća,bosanski istoričar i katolički fratr, Ante Knežević piše: „Na dva u sridi prikrižena stupa na velikom grbu-polju – dvi su glave ovinčane, i znače dvi kraljevine: bosansku i srbsku, jer su se vladari bosanski smatrali jedinim, i samim zakletim gospodarima kraljevstva srbskoga, koje jim je ostalo od starih njihovih; oli kako veli slavni Tvrtko I, prijestol mojih preroditel gospode srpske’”.Da pomenem samo turske popise iz 15, 16 i 17 veka. U tim preciznim popisima navedena su imena uživaoca i vlasnika baština kao i imena timarnika i starešina sela i džemata. Imena tih ljudi nisu ni turska, ni arapska ni persijska, već slovenska, u našem slučaju srpska. U nekima su navedeni i popovi, kaluđeri, crkve i manastiri. …
Sve do šezdesetih godina dvadesetog veka,Alija Izetbegović se nacionalno izjašnjavao kao Srbin – postoje dokumenti, to je opšte poznato.Porodica Alije Izetbegovića vodi poreklo iz Beograda i prezivali su se Biogradlija.Simbolika ljiljana ima jake veze sa hrišćanstvom, a ljiljan ili krin simbolizuje Bogorodicu.Na prostoru cele srednjovekovne hrišćanske Evrope ljiljan je bio čest motiv na vladarskim i velikaškim grbovima. Što se tiče teritorija srpskih srednjovekovnih država, ljiljan je bio prikazivan i na crkvama, freskama, novcu i grobovima, a sve to ukazuje na versku simboliku ljiljana ili krina…
Karta Dušanovog carstva po velikom nemačkom istoričaru Gustavu Drojsenu, koja je mnogo tačnija od one koja nam se servira u školama. Bosna je u Srbiji, Bugarska je vazal…
Jedan od najstarijih spomenika srpskog jezika koji je pisan na arapskom sa ciljem da se Turcima Osmanskog carstva u ono vreme olakša učenje ovih jezika. Naslov, koji je napisan na prednjoj strani prvog lista glasi: -Lugat-i farisî, arabî ve rûmî ve sirb-to jest: Rečnik persijski, arapski, grčki i srpski….Postoje i drugi rukopisi koji dokazuju da srpski i grčki još imaju značajnu ulogu u ovom razdoblju, vidi: Köprülüzade Mehmed Fuad, Millî Edebiyat cereyanmin ilk Mübeşşirleri ve Divan-i Turbî-i basit, Istanbul, 1988, p. 66….Godine 1838. piše Bosanski vezir Vedžid Mehmed-paša,koji je kao upravnik Bosne stolovao u vezirskom gradu Travniku, crnogorskom vladaru Petru Petroviću Njegošu, pa mu knjigu završava ovako: “Ja sam napisao jednu tursku, a jednu srpsku, obe su jednake, Drugo ništa. Da si mi zdravo.”…Dakle turski poglavar Bosne, poštovao je srpsku narodnost i nazivao je srpski jezik nikako drukčije, nego samo srpski…
.
The Balkans Chronicles 
You must be logged in to post a comment.