Pretežno srpsku istoriju opisuju od šestoga veka, od vremena doseljavanja iz pribaltičkih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde su nam onda živeli pradedovi? Nisu valjda vanzemaljci?Ne padaju narodi sa neba! Nikakvog doseljavanja Slovena nije bilo, Srbi su starosedeoci Balkana (nasleđe vinčanske kulture).Balkan, odnosno Srednje Podunavlje je njegova kolevka, centar evropske civilizacije....Pretapanje Srba u druge nacije dešava se od najdavnijih vremena i u mnogim krajevima Evrope.Turci osvajači su islamizirali Srbe, a isto tako Mletačka Republika,Vatikan i Austrougarska monarhija ih je katoličila i unijatila. Tako se desilo da od jednog istog naroda postane narod tri vere, pravoslavne – veran svetootačkom predanju, rimokatoličke i islamske.Ako znamo da su Srbi islamizirani i katoličeni ne menjajući jezik i prezimena, onda je jasno gde nam je koren i da je sve to srpski rod i koren, da je vera samo nadgradnja nametnuta Srbima radi interesa onih koji su pokrštavanje provodili. Ovo su istorijske činjenice koje nisu sporne.Mnogi istorijski dokumenti domaćih i stranih autora govore da se radi o istom narodu – srpskom, ali sa tri vere. Srbi, Hrvati i Bošnjaci-muslimani zapravo su jedan, ali razdvojen i zavađen narod zarad interesa raznih silnika i stranih zavojevača.Kad su Turci prešli na islam, uzimajući ga od Arapa, ostali su Turci; kad su Šiptari prešli na islam, ostali su Šiptari; kad su Iranci prešli na islam, ostali su Iranci; kad su Kurdi islamizovani, ostali su Kurdi, kao i Čečeni i mnogi drugi narodi. Među Arapima ima mnogo pravoslavnih i katolika, ali su Arapi, kao što su to i Arapi muslimani.Samo Srbi, kad pređoše na islam, ne želeše više da se zovu Srbima! Čovek koji promeni veru, a potom i naciju, izbrisao je sve što je bilo do tada. On više ne može da govori o svojoj porodici, precima, svom rodu. On je neko ko počinje od nule, ništa, čovek bez biografije, mladica tek zasađena na ledini. Takav čovek je svestan svega a naročito prezira svoje okoline, rodbine, prijatelja, kumova, svojih dojučerašnjih sunarodnika i u njemu se rađa mržnja. Ponižen je, ćuti kad se u društvu priča o istoriji, porodičnoj tradiciji, dalekim rođacima… I onda dolaze ratovi. Takav čovek postaje zver i kreće da ubija sve one koji su živi svedoci njegove prevere, sramote, njegove izdaje predaka i svog naroda….Kad god neko počne da napada Srbe,prvo što se zapitam da nije slučajno iz kategorije „bivši Srbin“. Kategorija slična izdajniku, samo mnogo više ostrašćena, izgubljenog duha, izgubljene duše, bez mogućnosti da se spase.Pokušavajući da dokaže da pripada nečemu i da je nešto što nije, ne bira sredstva da uspe u tome. Jedino što uspeva je da kao i svaki beskičmeni gmizavac puže kroz život bez šanse da se podigne na noge.Napomenuo bih one istoriji dobro poznate: janičari, ustaše … Istorija u njima nije pronašla ništa ljudsko, ništa što bi ih činilo vrednim.Pokušavajući da obmanu druge jedino uspevaju da obmanu sebe, izgubivši duh do te mere da se ne mogu zvati čovekom. Vremenom su samo sem imena „bivši Srbin“ dodali prezime „bivši čovek“.Spaljeno srce i poharana duša poniznih sluga novih vladara, konjušari i izvršioci najprljavijih i najgnusnijih zadataka zaboravljajući da takve niko ne poštuje jer ko je jednom prodao dušu prodaće je opet. To više nije pitanje. Pitanje je samo kada i za koliko…Srbi rimokatolici i Srbi islamske veroispovesti trebalo bi da smognu hrabrosti i urade ono što su uradili njihovi velikani i svetski priznati umovi: vratiti se svom rodu, korenu, jeziku, pridružiti se svojoj braći i okrenuti leđa neprijatelju – to je budućnost naroda na ovom prostoru.Samo prosvećivanje, informisanje, otrežnjenje i izbavljenje iz lavirinta turskih i vatikanskih konstrukcija i laži može biti jedini dobar temelj za izgradnju nekog biljeg života na Balkanu, jer sve ono što je izgrađeno na laži, može da donese samo zlo i bedu, što dokazuje i naša žalosna istorija u posljednjih 600 godina! Eto, to je glavni razlog što se na ovim našim područjima tako bedno , krvavo i teško živi.
Dubrovački-kalendar iz 1897. godine nije čuo za hrvatski jezik!Od 11.177 stanovnika Dubrovnika njih 9.713 izjasnilo se da govori srpskim jezikom. Italijanski je koristilo 716, nemački 285, mađarski 384 stanovnika grada. Neki su se izjasnili da govore češki, slovenski, poljski i ruski, ali niko, ni jedan jedini stanovnik Dubrovnika, nije rekao da govori hrvatskim jezikom…….Ovih dana pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije,Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici“.Izgleda da Jakovina više nije mogao da izdrži pritisak fantastičnih tvrdnji o velikohrvatskoj prastaroj istoriji, pa je javno progovorio o suštini i karakteru hrvatske nacije.Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku).Od malobrojnog preživelog hrvatskog plemstva , od Čeha , Slovaka , Nemaca i Mađara koji su doseljeni u 18.i 19. veku, živeli u centralnoj Hrvatskoj ( najviše Gorskom Kotru ), od Slovenaca iz Sjeverozapadne Hrvatske ( zagoraca ) i većinskih Srba Katolika počeli se stvarati hrvatsku naciju koje je ime dobila po plemenu koje je ovde nekad davno živelo.Postojao je region koji se zvao Hrvatska, u vazalnom odnosu malo prema Ugarskoj, malo prema Habzburzima.Iz popisa stanovništva u Austriji, odnosno Austro-Ugarskoj i to iz: 1850, 1860, 1870, 1880, 1890, 1900. i poslednjeg popisa iz 1910. se neoborivo i neporecivo uviđa da je postojala srpska etnička većinska procentualna zastupljenost u stanovništvu pokrajina u sastavu današnje Republike Hrvatske: Slavoniji, Maloj Vlaškoj (Maloj Srbiji), Baniji, Kordunu, Lici, Gorskom Kotaru, Ravnim Kotarima, Dalmaciji, Dubrovniku, Boki Kotorskoj i, čak, u Istri!Stanovništvo Istre je do početka sedamnaestog stoleća bilo srpsko i pravoslavno.Po austrijskom popisu iz 1850. godine Srbi su dominirali u Istri, Kvarnerskim ostrvima i tačno se zna da ih je bilo 134.555, dok se u tom popisu Hrvati uopšte ne pominju i vodili su se pod kategorijom Srba rimokatoličke vere.Prema austrougarskom popisu iz 1850. godine u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, bez pominjanja Hrvata. U Srednjem veku u Dubrovniku, Dalmaciji i ostalim delovima Vojne Krajine bio u upotrebi samo srpski jezik — nikad Hrvatski.Ljudevit Gaj, Nemac poreklom, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik za svoj.I Josip Juraj Štrosmajer to priznaje.Najstariji istorijski dokumenti, Povelje Hrvatskog naroda, pisani su ćirilicom, npr. “Povaljska listina” iz 12. veka.Dubrovnik je verovatno najbolji primer da se ukratko prikaže proces odsrbljavanja. To je grad koji od postanka nije bio naseljen Hrvatima niti je ikad bio pod njihovom državnom vlašću, a danas je „napučen“ isključivo hrvatskim „pućanstvom“ i, dabome, nalazi se u Hrvatskoj. Stanovništvo sa prostora Dubrovačke republike je čak sve do početka 20. veka zadržalo srpski identitet.Dalmacija i Slavonija nikad u istoriji nisu bile bilo kakva Hrvatska! Katolički sveštenik Ivan Frano Jukić u 19. veku piše da je katolicima u Bosni pojam Hrvat nepoznat.U BiH sve do austrougarske okupacije Hrvata skoro i nije bilo.Tada brojni doseljeni stranci i novostvoreni Srbi rimokatolici počinju da nose hrvatsko ime.Tu akciju su predvodili sarajavski nadbiskup Josip Štadler i franjevci koji su tada još pisali ćirilicom.Najstariji istorijski dokumenti, Povelje Hrvatskog naroda, pisani su ćirilicom, npr. “Povaljska listina” iz 12. veka.Hrvati su Srbi, veštačka nacija, čiji je najveći dio nastao pokatoličavanjem Srba, dok je ostalo romansko-germansko-mađarska mješavina.Od Boke do Trsta pod vlašću dve kurve, Austrije i Venecije, prodavali su labilni Srbi veru za večeru, a posle samo nekoliko generacija mnogi su postajali „Hrvati“. Isti proces trajao je, dabome, i u dubini kontinenta.Ivan Kukuljević, oficir, a zatim političar i vođa ilirske stranke, 2. maja 1843. godine, u Hrvatskom saboru rekao je: „Mi smo malo Latini, malo Nijemci, malo Mađari i malo Sloveni, a iskreno govoreći nijesmo ukupno ništa.Poslednji hrvatski kralj Petar Svačić nije ni bio kralj i nije pripadao vladajućoj dinastiji Trpimirovića, sve vreme svog života krunu kralja Zvonimira nije ni video. Nezavisni hrvatski povjesničari/istoričari tvrde da je Petar u stvari bio neka vrsta narodnog vođe, ban kojeg su izabrali na narodnom saboru.Teren za stvaranje države Hrvatske pripreman je dva veka. Još je 1701. godine Rihter Vitezović, jedan diletanat, napisao knjigu u kojoj kaže da „Srbi treba da se pribroje Hrvatima, a Srbija da se pribroji Hrvatskoj“. Ali, on nije ostao usamljen, na njega su se naslanjali ozbiljniji ljudi, pogotovo u 19. veku. Nikako se ne može zaboraviti ni Ljudevit Gaj koji je sa ilirskih pozicija zastupao tu ideju. Tu je i Ante Starčević, koji ima stravičnu rečenicu: „Narod Hrvatske neće trpjeti da ta sužanjska pasmina skrnavi svetu zemlju hrvatsku“. Dolaze Ante Kvaternik, Stjepan Radić… S jedne strane, dakle, imamo pisce u koje su hrvatski građani imali veliko poverenje. S druge strane, tu je Katolička crkva, koja je propagirala ideju da pravoslavlje zapravo i nije vera i da pravoslavce treba pokatoličiti. S treće strane, stizala je iz Italije ilegalna propaganda Ante Pavelića, koja nije bila široka, ali je imala uticaj. Kada se sve to uzme u obzir, vidi se da je lako bilo u glavu prosečnog Hrvata usaditi ustaške ideje i mržnju prema Srbima. Tako je Ante Pavelić došao na potpuno pripremljen teren, a i on sam je rekao da je broj ustaša prevazišao sva očekivanja.Ustaše su za samo četiri godine rata pobile oko milion pravoslavnih Srba, izvršivši nad srpskim narodom organizovani i najsvirepiji genocid,HOLIKAUST!…Zanimljivo je da su se pravi Hrvati kroz istoriju pokazali kao miroljubivi, a svi koji imaju srpsko poreklo su bili najveće ustaše i zveri ,kako u 2.sv.ratu, tako i u ovom poslednjem …
Muslimani iz bivše SFRJ su bili Srbi,a sada postaju Bošnjaci…. Nigde se nije dogodilo da jedna verska zajednica postane nacija, kao kod nas.Ima i islamizovanih Bugara i Grka, pa se nije desilo ono što se desilo u Jugoslaviji.Narod Bosne su činili i danas čine samo Srbi izdvojeni na tri vere: pravoslavnu, katoličku i islamsku.U BiH sve do austrougarske okupacije Hrvata skoro i nije bilo.Tada brojni doseljeni stranci i novostvoreni Srbi rimokatolici počinju da nose hrvatsko ime.Podsetimo se da je Tvrtko do 1390. nosio titulu kralja Srba, Bosne, Pomorja i Zapadnih Strana, krajevi tadašnje Bosne. Iz ove se titule jasno vidi da je vladao samo nad jednim narodom, Srbima.Krunisan je po pravoslavnom obredu, iako je bio katolik.To je prvi i najvalidniji dokaz o postojanju Srba rimo-katoličke veroispovesti.Njegove povelje pisane su ćirilicom.Na dnu povelje bosanskog kralja Stefana Tvrtka (02. 12. 1382. godine), na desnoj strani, je ogromnim slovima istaknuto, na prvom mestu – kralj Srba. Obično i bosanske povelje imaju krst na početku i redovno ove reči: U ime oca i sina i svetoga douha.Po austrougarskom popisu 1910. u BiH je živelo 214.000 Srba više od muslimana, i bili su u to vreme dominantna nacionalna, ili, kako se tada to iskazivalo, verska zajednica (Srba 826.000, a muslimana 612.000).Nigde HRVATA!Oni će se tek kasnije pojaviti….Bosanski muslimani su najbolji primjer kako se lako manipuliše jednim narodom koji se odrekne svoje prošlosti.Oni istoriju izvrću i tumače kako njima odgovara da bi dokazali da je Bosna navodno njihova država, da su oni najstariji narod. Pričaju o pradomovini i kontinutitetu državnost od 1.000 godina, što nema nikakve veze sa istorijom.Oni koji danas pokušavaju da današnju BiH povežu sa srednjevekovnom Bosnom, a to su Bošnjaci, u to vreme opšte nisu postojavali već su nakon turskih osvajanja nastali kao posebna etnička grupa islamiziranjem SRPSKOG stanovništva.Nije tačno da se jezik u Bosni u Srednjem veku i u vreme tursko zvao bošnjačkim jezikom.Da je svest o pripadnosti muslimana srpskom stablu bilo među narodnim prvacima odnegovano pre stvaranja Jugoslavije, pokazuje muslimnsko-pravoslavni ugovor o uređenju Bosne i Hercegovine od 1902. godine, kojim je pokušano sprečavanje austrijske namere da sve došljake u Bosnu i Hercegovinu (strance) predstavi za Hrvate i da srpski jezik proglasi “zemaljskim“, ili “bošnjačkim“. Zato su Gligorije Jeftanović, Vojislav Šola, Alibeg Firdus i Bakirbeg Tuzlić uneli Član 11: “Narodni i službeni jezik je srpski, a pismo ćirilica. Ne priznaje se pravo zavičajnosti nikome – ko je došao s okupacijom ili posle nje, pa ni njihovim potomcima, makar da su u Bosni rođeni“.Muslimani nikada nisu usvojili nijedan strani jezik pa ni turski i pored petovekovne vladavine Osmanlija. LJubomorno i uporno su čuvali svoj maternji jezik kojim su govorila i njihova dojučerašnja braća pravoslavci.Bosančica nije nikakvo specijalno bosansko pismo, nego je starija ćirilska minuskula (sitnija slova), koja je u starije vreme bila u običaju u svim našim krajevima u kojima se uopće pisalo ćirilicom, i kod pravoslavnih i kod katolika i kod muslimana.Čitave katoličke župe i franjevački samostani, širom Bosne, upotrebljavali su ćirilicu u svojoj evidenciji i korespodenciji. Vatikan u svojoj Katoličkoj Enciklopediji piše da su muhamedanci i katolici Bosne i Hercegovine Srbi i da su Srbi 98% stanovništva Bosne i Hercegovine…Bošnjaci (islamizovani Srbi)najsretnijim periodom svoje istorije smatraju okupatorsku Osmansku imperiju. Istu onu imperiju koja je napuštanjem Bosne i Hercegovine ostavila 97% nepismenog stanovništva. Zbog par mostova, džamija i kupatila, Bošnjaci ne mogu prežaliti feudalno uredjenje zemlje.Puteve po Bosni su pravili njeni stanovnici,a ne Turci i korišćeni su za odvoz i transport materijalnih dobara iz Bosne u Tursku. I ne samo robe i novca skupljenog od harača, nego i ljudi za popunu vojske i svega drugoga. Džamije su dizali sami sebi i u svoje ime da bi imali gdje klanjati, a pravili su ih opet Bošnjaci i to od bošnjačkih para. Paše, čija imena nose te džamije, nisu ni orale ni kopale, nego skupljale harač od Bošnjaka i ostale raje koja je opet bila bošnjačka iako druge vjere.Turci su Bosnu podjelili na bosanski i hercegovacki i sandžački pašaluk i od tada se nikada više nije sastavila, ali muslimani to ne vide. Samo čujete – sve što je tursko dobro je.Uzimajući u obzir činjenicu da su Turci Osmanlije u kojima je bilo oko 30% Turaka, isključivo hrišćane u “BOSNI” nazivali BOŠNJANI, nije mi jasno kako se današnji islamizirani Srbi iz BiH, Crne Gore, Raške oblasti, Kosmeta, Makedonije i drugih prostora bivše Jugoslavije mogu nazivati “BOŠNJACIMA” ,kada ih ni Osmanlije nisu tako zvali! Ne razumem kako samo “NAŠI” muslimani ne prave razliku između religije i naroda i ni jedna religija ne nosi ime naroda, a narod u svom korpusu (sastavu) može imati pripadnike više različitih religija. Tipičan primer su Albanci kod kojih ima muslimana, pravoslavaca, katolika ali su oni i dalje pripadnici albanskog naroda……. http://www.palelive.com/novosti-rs-bih/ciji-su-ljiljani-na-grbu-kotromanica 
U Članu 13 Zakona o narodnijem školama u Knjaževini Crnoj Gori iz 1907. stoji: „Đeca naših državljana koja stalno žive u Crnoj Gori moraju pohoditi državnu ili privatnu srpsku narodnu školu…“ U članu 26 piše: „U osnovnoj školi uče se ovi predmeti – 1. nauka hrišćanska, 2. srpska istorija, 3. srpski jezik…“….…U odnosu Srbije i Crne Gore razlike su samo u državnosti. Reč je o dva istorijska ishodišta podjednako srpske državnosti, a ne i dva etnolingvistički, verski i kulturno različita naroda. Crnogorci se mogu povezivati sa Zetom i Dukljom u državnom smislu. Zećani i Dukljani nisu etnos, baš kao što ni Crnogorci nisu etnos, s tim što Zečani i Dukljani nisu ni nacije, jer u srednjem vijeku nemamo nacije. Ne postoji narod Zećani, već narod koji živi u Zeti, feudalnoj državi.Prilikom proglašenja Crne Gore za kraljevinu 28. avgusta 1910. godine, kralj Nikola kaže sledeće: “Svjestan slavne uloge ovih naših stranica u istoriji srpskoga naroda za vreme moćnih kraljeva i gospodara negdašnje Zete, kolijevke slavnih Nemanjića …, ja odobravam … da se obnovi staro kraljevsko dostojanstvo mojoj državi … ja primam kraljevsko dostojanstvo tvrdo uvjeren da će sve Velesile sa blagovoljenjem pozdraviti, pored jedne Kraljevine u Srpskom Podunavlju, ovu drugu u Srpskom Primorju …, a Slovenstvo i svi Srbi kao jedno još više jemstvo za opstanak i bolju budućnost Srpskih plemena .”U Crnoj Gori kralja Nikole, 94,38 odsto stanovništva činili su pravoslavci, a srpskim jezikom govorilo je 95 odsto stanovništva. U zemljopisu Kraljevine Crne Gore, koji je imao četiri izdanja (prvo 1893, a poslednje 1911) između ostalog piše: „U Crnoj Gori žive sve sami i čisti Srbi, koji govore srpskim jezikom, a ima ih oko 300.000. Većina su pravoslavne vijere, a ima nešto rimokatoličke i muhamedanske vijere, ali treba znati da smo svi srpskog porijekla i srpske narodnosti. Slava Crne Gore – to je slava cijelog srpskog naroda, jer Crna Gora na prvom mjestu pripada Srpstvu, i sve njene žrtve za Srpstvo su prinesene…” (“Glas Crnogoraca”, 21. mart 1910, Cetinje).U Ustavu koji je usvojen 1905. Crna Gora je definisana kao država srpskog naroda sve tri vere, odnosno pravoslavne, muslimanske i katoličke.Nekad najsrpskija među srpskim zemljama, sve je više antisrpska. Tek, jedna nova nacija, bez korena, pomalja svoje nečisto lice.Svako ko je intelektualno bistriji ismeva Milova četiri razreda osnovne škole i priču o crnogorskom jeziku. Kojem je Amerikancu palo na pamet da prekrštava engleski u američki, ili Švajcarcu da pravi švajcarski? Niko živ ne koristi ta njihova tri slova, to je specifični izgovor reči samo u staroj Crnoj Gori, ne možemo od svakog seoskog govora da pravimo jezik. Onda je pisac Jevrem Brković, koji je osnovao nevladinu organizaciju i nazvao je Dukljanska akademija a nije uspeo da završi ni frizerski zanat, proglasio da je Vuk Crnogorcima ukrao jezik. I to nije primetio ni Njegoš, ni lingvisti, nego nesvršeni frizer Jevrem Brković.Ono što su tradicionalni Crnogorci uz najveće žrtve nepokolebljivo branili pred navalom Turaka, Mlečana i Austrijanaca, sada nekakvi moderni Montenegrini hoće sami da ponište i da proglase greškom i lažima.Ono što su uradili komunisti na čelu sa Milovanom Ðilasom i sada Milom Ðukanovićem, samo je poslednja faza četiristogodišnjeg razbijanja srpstva u Crnoj Gori. NIKADA nije postajala Crnogorska nacija,niti će postojati.Kad Bog hoće nekog da kazni, on mu najpre uzme pamet… . http://mojenovosti.com/lat/index.php?option=btg_novosti&catnovosti=&idnovost=51550&Montenegrosi-Njegos-i-Srpstvo 
TAJNI SPISI U BEČU OTKRIVAJU: Austrougarska stvorila Albance kao naciju da oslabi Srbiju i Rusiju!…Albanci nikada nisu postojali kao jedinstveni narod, već ih je narodom i nacijom učinio austrougarski dvor, ujedinio različita plemena, sačinio jedan jezik i sve to potpomogao novcem kako bi, pre svega, smanjili srpski uticaj i težnju ka oslobađanju svih srpskih zemalja od kojih se dobar deo tada nalazio pod vlašću Austrougara. Na duže staze, cilj ovog “projekta” je bio da se u ovom delu Evrope koji izlazi na Mediteran smanji i uticaj Rusije.Ova tvrdnja izazvala je velike polemike i interesovanje naučnih krugova u Evropi, a iznesena je u doktoratu nedavno peminule bugarske istoričarke Teodore Toleve (1968-2011). Rad pod nazivom “Uticaj Austrougarske imperije na stvaranje albanske nacije (1896-1908)” zasnovan je na proučenim dokumentima Carskog arhiva u Beču od kojh su mnogi u to vreme bili najstrože čuvana tajna.Toleva je tokom istraživanja i potrage za dokumentima o međuetničkim odnosima u Otomanskoj imperiji, u carskom arhivu u Beču našla dokumente u vezi tajnih sastanaka na austrougarskom dvoru održanih 1896. na kojima je dogovoreno stvaranje kompaktne albanske nacije.Po bugarskoj istoričarki, memorandum o četiri sastanka koja su održana pokazuje da krajem devetnaestog veka albanska nacija još nije postojala i da će Beč učiniti konkretne napore da je izgradi, homogenizuje stanovništvo, promoviše jedinstvo između katoličkih i muslimanskih klanova, pomogne novinarstvo i obrazovanje naroda, izdavaštvo nacionalističkih publikacija, stvaranje jednog unificiranog književnog jezika, i tako dalje….Toleva zaključuje: “Posle detaljnog pročavanja arhiva možemo tvrditi da na početku 20. veka albansko stanovništvo još ne predstavlja oformljenu naciju. Etničke grupe u Albaniji žive izolovano, nemaju veza među sobom, osim kad ratuju. Mogućnosti za njihovo zbližavanje su praktično ništavne, a ubistva uobičajena, čak i za ljude iz istog klana. U zemlji postoje dva osnovna dijalekta, ali oni su toliko različiti, da se ljudi skoro ne razumeju. Ne postoji jedinstveni književni jezik, već više od dvadeset različitih načina pisanja na lokalnim dijalektima.Koeficijent pismenosti ne prelazi čak ni 2%. Stanovništvo pripada trima veroispovedanjima – muslimani, pravoslavni i katolici. Albanci nemaju nacionalno saznanje, nemaju opšte interese, ne iskazuju solidarnost i ne razvijaju se u pravcu buđenja nacionalnih osećanja. Prema tome, početkom XX veka ne postoji albanska nacija”…Krojači novih granica na Balkanu “zaboravili” su mnogo toga iz istorije. Prvo, današnje granice i veličina geoprostora Kosova i Metohije, koju tako galantno poklanjaju Šiptarima, ova južna srpska pokrajina nije imala nikada u svojoj prošlosti. Takođe je nesporno da Kosovo i Metohija ni u jednom istorijskom razdoblju nisu bili zaseban državni, politički ili etnički geoprostor.Prostori Kosova i Metohije u srednjem veku najpre su pripadali Vizantiji, a kasnije srpskim državama koje su se redom zvale —Raška, Duklja, Zeta, Srbija.Svetski silnici su oteli Srbiji zemlju na kojoj je nastala. Šiptari to dobro znaju i sa strepnjom će živeti na njoj sve dok ona ne bude vraćena državi kojoj pripada.Srbija se uvek vraćala na svoj prag. To ne znaju samo ponavljači iz istorije….Prema turskom katastarskom popisu(tefteru,pohranjen u Arhivu Predsedništva vlade u Istambulu)iz 1455 na teritoriji koja pokriva 80% današnjeg KiM,od 12 985 kuća,bilo je 46 albanskih.U Drenici je bilo ukupno 58 seoskih naselja, sa 1.900 kuća, od čega samo desetak albanskih.Za vreme turske okupacije Srbije, Kosovo i Metohija su bili samo jedan od šest turskih vilajeta, podeljen na brojne manje jedinice.Prema popisu stanovništva iz 1939. godine na KiM je živelo 276.000 Srba i 167.000 Albanaca. S druge strane, 1946. godine Albanaca je bilo 287.000, a Srba 127.000…Danas na KiM ima samo nekoliko hiljada Srba!DOGODINE U PRIZRENU!… 
Tajni protokol sa sastanka na austrougarskom dvoru novembra 1896. ….. 
Srbija – karta iz 814 godine….U vreme kralja Milutina ( 1282 do 1321. ) na srpskom dvoru jelo se zlatnim viljuškama i kašikama, a u Evropi je viljuška prvi put uvedena u : XVI veku , u vreme Henrika III i to je doživljeno kao izuzetan događaj ….
VIDEO: NEMAČKA ZVANIČNA NAUKA : Nije Mesopotamija već Dunav kolevka civilizacije !….ISTINA NIJE ROBA SA KOJOM SE MOŽE TRGOVATI!
The Balkans Chronicles 
You must be logged in to post a comment.