Muslimani iz bivše SFRJ su bili Srbi,a sada postaju Bošnjaci

Karta Evrope iz 814. godine….Kad su Turci prešli na islam, uzimajući ga od Arapa, ostali su Turci; kad su Šiptari prešli na islam, ostali su Šiptari; kad su Iranci prešli na islam, ostali su Iranci; kad su Kurdi islamizovani, ostali su Kurdi, kao i Čečeni i mnogi drugi narodi. Među Arapima ima mnogo pravoslavnih i katolika, ali su Arapi, kao što su to i Arapi muslimani.Samo Srbi, kad pređoše na islam, ne želeše više da se zovu Srbima! Oni koji danas pokušavaju da današnju BiH povežu sa srednjevekovnom Bosnom, a to su Bošnjaci, u to vreme opšte nisu postojavali već su nakon turskih osvajanja nastali kao posebna etnička grupa islamiziranjem SRPSKOG stanovništva.

Muslimani,a danas Bošnjaci (islamizovani Srbi),najsretnijim periodom svoje istorije smatraju okupatorsku Osmansku imperiju. Istu onu imperiju koja je napuštanjem Bosne i Hercegovine ostavila 97% nepismenog stanovništva. Zbog par mostova, džamija i kupatila, Bošnjaci ne mogu prežaliti feudalno uredjenje zemlje.Puteve po Bosni su pravili njeni stanovnici,a ne Turci i korišćeni su za odvoz i transport materijalnih dobara iz Bosne u Tursku. I ne samo robe i novca skupljenog od harača, nego i ljudi za popunu vojske i svega drugoga. Džamije su dizali sami sebi i u svoje ime da bi imali gdje klanjati, a pravili su ih opet Bošnjaci i to od bošnjačkih para. Paše, čija imena nose te džamije, nisu ni orale ni kopale, nego skupljale harač od Bošnjaka i ostale raje koja je opet bila bošnjačka iako druge vjere.Turci su Bosnu podjelili na bosanski i hercegovacki i sandžački pašaluk i od tada se nikada više nije sastavila, ali muslimani to ne vide. Samo čujete – sve što je tursko dobro je.Profesor Salih Selimović:” Turci su potcenjivali i ismejavali muslimane nazivajući ih Bošnjacima , što u doslovnom prevodu znači praznoglav.” …

Turci osvajači su islamizirali Srbe, a isto tako Mletačka Republika i Austrougarska monarhija ih je katoličila i unijatila. Tako se desilo da od jednog istog naroda postane narod tri vere, pravoslavne – veran svetootačkom predanju, rimokatoličke i islamske.Ako znamo da su Srbi islamizirani i katoličeni ne menjajući jezik i prezimena, onda je jasno gde nam je koren i da je sve to srpski rod i koren, da je vera samo nadgradnja nametnuta Srbima radi interesa onih koji su pokrštavanje provodili. Ovo su istorijske činjenice koje nisu sporne.Mnogi istorijski dokumenti domaćih i stranih autora govore da se radi o istom narodu – srpskom, ali sa tri vere.Benjamin Kalaj, ministar Austrije za BiH koji je napisao Istoriju Srba kaže: „U Bosni i Hercegovini, iako ima tri vere, živi samo jedan – srpski narod .” (Kallay – Geschichte der Serben von den altesten Zeiten bis 1815, 1876:170). On je po direktivi napustio svoje ranije stavove o srpskom karakteru BiH i razvio tezu o postojanju posebnog bošnjačkog naroda, kao nosioca kontinuiteta bosanske državnosti. Kalajeva uprava imala je zadatak da ne dozvoli da se kod muslimana razbudi srpska nacionalna svest i da srpske pokrajine Bosnu i Hercegovinu trajno isključi kao faktor srpskog i jugoslovenskog ujedinjenja. Drugi svežiji primer odnosi se na norveškog diplomatu, visokog predstavnika UN za BiH posle Dejtonskog mirovnog sporazuma, Torvalda Stoltenberga koji je izjavio da u BiH nema drugih naroda osim srpskog, samo što on ima tri vere. Poznato je da sve diplomate koje dolaze na dužnost detaljno i temeljito izučavaju istoriju zemlje u koju dolaze, pa je stoga razumno očekivati da je njegova izjava valjana…

Narod BjH su činili i danas čine samo Srbi izdvojeni na tri vere: pravoslavnu, katoličku i islamsku.Nije tačno da se jezik u Bosni u Srednjem veku i u vreme tursko zvao bošnjačkim jezikom.Ban Stefan Kotromanić ( 1322 – 1353 ), prilikom ugovora sa Dubrovčanima o ustupanju Stona i Prevlake 1333. godine izdaje četri povelje, dvije na latinskom, a dvije na srpskom jeziku.Latinske povelje su tu zbog Dubrovčana, kod kojih je latinski bio glavni diplomatski jezik, a srpske povelje su tu zbog samog bana koji govori tim jezikom. A gde je tu hrvatski jezik?!Nema ga!Pa naravno,jer je postojao samo tamo negde oko Zagorja.Da je svest o pripadnosti muslimana srpskom stablu bilo među narodnim prvacima odnegovano pre stvaranja Jugoslavije, pokazuje muslimnsko-pravoslavni ugovor o uređenju Bosne i Hercegovine od 1902. godine, kojim je pokušano sprečavanje austrijske namere da sve došljake u Bosnu i Hercegovinu (strance) predstavi za Hrvate i da srpski jezik proglasi ”zemaljskim”, ili ”bošnjačkim”. Zato su Gligorije Jeftanović, Vojislav Šola, Alibeg Firdus i Bakirbeg Tuzlić uneli Član 11: ”Narodni i službeni jezik je srpski, a pismo ćirilica. Ne priznaje se pravo zavičajnosti nikome – ko je došao s okupacijom ili posle nje, pa ni njihovim potomcima, makar da su u Bosni rođeni”.Muslimani nikada nisu usvojili nijedan strani jezik pa ni turski i pored petovekovne vladavine Osmanlija. LJubomorno i uporno su čuvali svoj maternji jezik kojim su govorila i njihova dojučerašnja braća pravoslavci…

Danas bošnjački intelektualci do u tančine ponavljaju Kalajev koncept „bosanske nacije“, tražeći spoljne patrone (SAD i EU) koji će obezbeđivati taj i takav identiteit,po principu: koliko jezika toliko naroda.Ako Hrvati mogu uzeti srpski jezik i proglasiti ga za hrvatski, a sa jezikom i Srbe katolike, i na tom prostoru formirati svoju veliku NDH i današnja Hrvatsku državu, zašto to ne bi mogli i drugi narodi nastali iz srpskog etnojezičkog supstrata; kad može dva jezika, mogu i tri, četiri, pet. BiH kao nezavisna država nema istorijski ni politički kontinuitet. Ona je predhodnih pesto godina bila samo regija unutar velikih država, Osmanskog carstva, Austrougarske i Jugoslavije.Po austrougarskom popisu 1910. u BiH je živelo 214.000 Srba više od muslimana, i bili su u to vreme dominantna nacionalna, ili, kako se tada to iskazivalo, verska zajednica (Srba 826.000, a muslimana 612.000).Veoma interesantno je napomenuti da se Alija Izetbegović deklarirsao kao Srbin. Pred izbore 1990 godine su objavljeni dokumenti na kojima je Alija Izetbegović svojom rukom napisao da se smatra Srbinom. Poznato je da se Alija Izetbegović izjašnjavao kao Srbin i na popisu stanovništva 1961 godine.Pravdao se da tada nije bila priznata muslimanska nacija pa se morao izjašnjavati kao Srbin. Međutim, to nije tačno. Mogao se, kao i ogromna većina muslimana, pisati kao „neopredjeljen“.Na kraju, mogao se izjašnjavati i kao musliman.S obzirom da je Alija Izetbegović bio dovoljno politički obrazovan, on se svjesno izjašnjavao kao Srbin. Oni koji nisu imali pojma o tim stvarima nisu razlikovali veru i naciju i izjašnjavali su se kao muslimani vernici(što je bilo dozvoljeno i što je njima bilo dovoljno)…

Ne zaboravimo šta su o svom nacionalnom poreklu govorili i pisali Osman Đikić, Meša Selimović, koji je testamentarno posvedočio svoj srpski jezik i srpsku narodnost, Skender Kulenović, Kaplan Burović, Ćamil Sijarić, Emir Kustuirica, ili Mehmed Begović, profesor beogradskog Pravnog fakulteta u međuratnom periodu, jedan od najboljih poznavalaca šerijatskog prava.Nigde se nije dogodilo da jedna verska zajednica postane nacija, kao kod nas.Ima i islamizovanih Bugara i Grka, pa se nije desilo ono što se desilo u Jugoslaviji.Zašto su muslimani/Muslimani/Bošnjaci izabrali baš ime Bošnjaci, – nije teško pogoditi, a nije teško ni u nazivu jezika koji su odabrali (bosanski) prepoznati njihovu težnju ka unitarnoj BiH, u kojoj bi vladali i oni i njihov jezik.Znatan broj muslimana i ne žele da budu Bošnjaci, već se izjašnjavaju po verskoj pripadnosti.Treba okončati nacionalne i jezičke podvale.Hrvati i Crnogorci u “bježanju od srpskog jezika” danas prave karikature od sopstvenog pravopisa. Shvatanje da Srbi, Hrvati, Bošnjaci, Crnogorci imaju svako svoj jezik naučno je neutemeljeno, ispolitizovano i van je svih kriterija koji važe u Evropi.Svi ti jezici, i bosanski i bošnjački i hrvatski i crnogorski, a sutra će to biti i vojvođanski, ispali su iz `Vukovih gaća`! Ti jezici su samo derivati srpskog jezika.Najispravnije rešenje za naše muslimane je da budu ono što po poreklu i jeziku i jesu , tj.Srbi islamske veroispovesti. Tada će da prestanu razne zloupotrebe i politikantske igre i razne manipulacije sa muslimanima, pre svega , od velikog dela sopstvene elite, a i drugi će imati mnogo manje razloga za često opravdano nezadovoljstvo stalnim lutanjem u nacionalnoj identifikaciji i time stvaranja nepoverenja i nesigurnosti…

Strani faktor na našim tako važnim geostrateškim prostorima, pa i na celom Balkanu, uvek računa na taj versko – nacionalni momenat za stvaranje konfliktnih situacija koje slabe kohezionu snagu i otvaraju put za svakovrsne strane pritiske i intervencije. Njima je stalo da stalno podgrejavaju verske surevnjivosti, mržnja i osveta da bi realizovali svoje imperijalne planove. Mi smo međusobno krvarili, a oni od toga korist za sebe izvlačili. Turci su velika zabluda Bošnjaka,koji ako žele biti slični ostalim evropskim narodima, moraju se suočit sami sa sobom i jednom za sva vremena, za vek vekova, rasčistiti sa zabludama i islamističkom napašću koja ih je dohvatila i guši ih kao najopakija bolest.Srbi rimokatolici i Srbi islamske veroispovesti trebalo bi da smognu hrabrosti i urade ono što su uradili njihovi velikani i svetski priznati umovi: vratiti se svom rodu, korenu, jeziku, pridružiti se svojoj braći i okrenuti leđa neprijatelju – to je budućnost naroda na ovom prostoru.Samo prosvećivanje, informisanje, otrežnjenje i izbavljenje iz lavirinta turskih i vatikanskih konstrukcija i laži može biti jedini dobar temelj za izgradnju nekog biljeg života na Balkanu, jer sve ono što je izgrađeno na laži, može da donese samo zlo i bedu, što dokazuje i naša žalosna istorija u posljednjih 600 godina! Eto, to je glavni razlog što se na ovim našim područjima tako bedno , krvavo i teško živi…....KO NEĆE BR ATA ZA BRATA, HOĆE TUĐINA ZA GOSPODARA !!!… FOTO: Prije nego što će se porodica Kotromanić uzdići do trona srpskog kraljevstva, njihov grb nije sadržavao ljiljane, a to se vidi i sa pečata bana Stefana II Kotromanića na kojem nema ljiljana….. http://www.palelive.com/novosti-rs-bih/ciji-su-ljiljani-na-grbu-kotromanica

Bosanski muslimani su najbolji primjer kako se lako manipuliše jednim narodom koji se odrekne svoje prošlosti.Oni istoriju izvrću i tumače kako njima odgovara da bi dokazali da je Bosna navodno njihova država, da su oni najstariji narod. Pričaju o pradomovini i kontinutitetu državnost od 1.000 godina, što nema nikakve veze sa istorijom. Prvi značajniji bosanski vladar verovao je :U ime Oca i Sina i Svetoga Duha Amin.U povelji bana Kulina upućenoj Dubrovčanima 1189. godine, sam ban sebe označava ne po svojoj etničkoj pripadnosti, nego po geografskoj oblasti kojom upravlja pa kaže da je “ ban bosanski „ , što ne treba da čudi kada znamo da su i srpski vladari u Raškoj stavljali u svojim titulama geografsku, a ne etničku oznaku. Da je zaista ban Kulin bio srpski vladar u Bosni potvrđuje, pored pisma i jezika kojim je napisana njegova povelja, i pismo pape upućeno Dubrovčanima godinu prije ove Kulinove povelje u kojem spominje srpsku zemlju Bosnu „ regnum Servilie, quod est Bosna „. Dakle, Kulin vlada Srbima u Bosni, i stavlja geografsku oznaku, dok vladari Raške vladaju Srbima u Raškoj i takođe stavljaju geografsku oznaku kraj svog imena.Pored Bosne i Raške u titulama srpskih vladara ima i drugih geografskih oznaka, kao što je Hum u tituli kneza Miroslava brata Stefana Nemanje, koji se potpisivao kao “knez humski “. Regije Usora i Soli imale su takođe svoje knezove, i bile nekad više nekad manje samostalne, da li pod vrhovnom vlašću Srba ili Ugara.Neki muslimani svoju posebnost pokušavaju da dokažu time što tvrde da nisu slovenskog porekla!Pritom ističu razne teze da su Goti, Iliri.Bogumili,..u svašta se pretvaraju!Bogumilstvom želi da se dokaže neka stara posebnost, ‚individualitet‘ iz kojeg se vremenom navodno konstituisala bošnjačka nacija.Pokušava da se dokaže da postoji neki istorijski ‚kontinuitet‘…

Nemački istraživač Marien Vencel{u svetu poznati autoritet za istoriju Bosne srednjeg veka} je na osnovu višegodišnjih istraživanja dokazala „da stećke nisu pravili bogumili“, jer oni nisu ni postojali. U posebnosti „bosanske crkve“, u podizanju jednog vida srpske ćirilice na nivo posebnog pisma „bosančice“, kao i u nametanju „bosanske nacije“ M. Vencel vidi argumente za konačni zaključak da je u svim tim falsifikatima okupaciona vlast „tražila ideološko uporište za razdvajanja Bosne i Hercegovine od Srbije“ …- Merijen Vencel je 1999. u Sarajevu objavila dve studije o bogumilima. Rekla je da je 1960. došla u Sarajevo da istražuje bogumile i živela je u ubeđenju da su stećci njihovi. „Ovome su sledile godine istraživanja, tokom kojih sam shvatila da stećke nisu pravili bogumili“, i da oni nisu ni postojali. Napisala je da su ovu teoriju prvi zastupali habzburški političari „tražeći ideološko uporište njima neophodnog razdvajanja Bosne i Hercegovine od Srbije“. Urednik koji je u Sarajevu objavio prevod ove studije Merijen Vencel, autor je velike knjige o nastanku bošnjačke nacije od srednjovekovnih bogumila. Zapadna politika ne bi bila tako nemilosrdna u razbijanju Jugoslavije a danas srpske države, da počiva na nekim istorijskim istinama….. Vezivanje stečaka za nekakve bogumile je definitivno podvala.Nadgrobnih mramora ima svuda u srpskim krajevima, u Konavlima, Dalmaciji, u današnjoj Crnoj Gori i Republici Srbiji, odnosno u nesumnjivo pravoslavnim oblastima, kao i u portama pravoslavnih manastira, kao što su Krupa, Tvrdoš, Dobrun, Davidovica i Mileševa…

Bosančica nije nikakvo specijalno bosansko pismo, nego je starija ćirilska minuskula (sitnija slova), koja je u starije vreme bila u običaju u svim našim krajevima u kojima se uopće pisalo ćirilicom, i kod pravoslavnih i kod katolika i kod muslimana.Čitave katoličke župe i franjevački samostani, širom Bosne, upotrebljavali su ćirilicu u svojoj evidenciji i korespodenciji. Kao što je bilo u Bosni bilo je i u Slavoniji. I tamo je ćirilica od pamtiveka i među katolicima vladala. Vidi u Fr. Miklošić, Monumenta Serbica p. 494, gde se prevodi ćirilicom pisano pismo 1465, god. Bosna je bila čisto srpska i pravoslavna država.Tvrtko je do 1390. nosio titulu kralja Srba, Bosne, Pomorja i Zapadnih Strana, krajevi tadašnje Bosne. Iz ove se titule jasno vidi da je vladao samo nad jednim narodom, Srbima.Krunisan je po pravoslavnom obredu, iako je bio katolik (to je prvi i najvalidniji dokaz o postojanju Srba rimo-katoličke veroispovesti.I njegove povelje pisane su ćirilicom.Na dnu povelje bosanskog kralja Stefana Tvrtka (02. 12. 1382. godine), na desnoj strani, je ogromnim slovima istaknuto, na prvom mestu – kralj Srba. Obično i bosanske povelje imaju krst na početku i redovno ove reči: U ime oca i sina i svetoga douha.Srbi muslimani privrženi svom vjerskom identitetu, u poslednjih 150 godina devet puta su mijenjali svoje nacionalno ime, da bi poslije rata u bivšoj SFRJ uzeli, valjda kao konačno, ime Bošnjak za svoju naciju…

Njihovu muku najbolje je opisao Meša Selimović: «Ni sa kim istorija nije napravila takvu šalu kao sa nama. Do juče smo bili ono što danas hoćemo da zaboravimo. Ali nismo postali ni nešto drugo. Stali smo na pola puta, zabezeknuti. Ne možemo više nikud. Otrgnuti smo, a nismo prihvaćeni. Kao rukavac što ga je bujica odvojila od majke rijeke, i nema više ni toka ni usća, suviše malen da bude jezero, suviše velik da ga zemlja upije. S nejasnim osjećanjem stida zbog porijekla, i krivice zbog otpadništva, nećemo da gledamo unazad, a nemamo kud da gledamo u naprijed, zato zadržavamo vrijeme, u strahu od ma kakvog riješenja. Preziru nas i braća i došljaci, a mi se branimo »ponosom« i mržnjom. Htjeli smo da se sačuvamo a tako smo se izgubili, da više ne znamo ni šta smo…«Najveću korist od međusobnih klanja Srba sve tri veroispovesti imaju jedino dušmani svih veroispovesti ili ideologija, jer im omogućuje da sa što manje sopstvenog troška postižu sopstvene interese, stvarajući po Balkanu sitne i pokorne”neovisne” države, distrihte, i druge vrste kontrolisane nezavisnosti.Borba za bošnjaštvo i centralizovanu BiH samo je paravan. Svi oni žive odlično i žestoko čuvaju svoje unosne položaje.…  http://www.jadovno.com/intervjui-reportaze-2/page/3/articles/mr-goran-latinovic-srednjovjekovna-bosna-bez-srba-1-lat.html#.VIHCkcn5OUl

Po ” ustavu ” koji je donela Alijina ” BiH ” u martu 1993.  jasno se vidi da tada ni po njima ne postoje ” Bošnjaci “, niti postoji ” Bošnjački ” jezik u uoptrebi. To je samo još jedan dokaz kolika su lutanja istant nacije, koja se zasniva isključivo na falsifikovanju prošlosti i negiranju dugovjekovnog srpskog nacionalnog identiteta na prostorima zemalja Bosne , tako i Hercegovine… U BiH sve do austrougarske okupacije Hrvata skoro i nije bilo.Tada brojni doseljeni stranci i novostvoreni Srbi rimokatolici počinju da nose hrvatsko ime. Prema austrougarskom popisu iz 1850. godine u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba , bez pominjanja Hrvata , u Slavoniji je 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih , bez pominjanja Hrvata , Srbi u Lici počeli su se katoličiti posle 1679. godine.Hrvati su ustvari Srbi , veštačka nacija , čiji je najveći deo nastao pokatoličavanju Srba , dok je ostalo romansko – germansko -mađarska mešavina .Vatikan u svojoj Katoličkoj Enciklopediji piše da su muhamedanci i katolici Bosne i  Hercegovine Srbi i da su Srbi 98% stanovništva Bosne i Hercegovine: “According to the census of 22 April 1895, Bosnia has 1,361,868 inhabitants and Herzegovina 229,168, giving a total population of 1,591,036. The number of persons to the square mile is small (about 80), less than that in any of the other Austrian crown provinces excepting Salzburg (about 70). This average does not vary much in the six districts (five in Bosnia, one in Herzegovina). The number of persons to the square mile in these districts is as follows: Doljna Tuzla, 106; Banjaluka, 96; Bihac, 91; Serajevo, 73, Mostar (Herzegovina), 65, Travnik, 62. There are 5,388 settlements, of which only 11 have more than 5,000 inhabitants, while 4,689 contain less 500 persons. Excluding some 30,000 Albanians living in the south-east, the Jews who emigrated in earlier times from Spain, a few Osmanli Turks, the merchants, officials. and Austrian troops, the rest of the population (about 98 per cent) belong to the southern Slavonic people, the Serbs.…

U XVI i XVII veku u delima rimokatoličkih redovnika i klerika u isključivoj upotrebi bili su nazivi slavenski, odnosno ilirski tj. srbski. Narodnosni pojam hrvatstva u tom vremenu uopšte nije postojao. Tadašnje teritorijalno područje Hrvatske, koje je bilo običan geografski pojam, bilo je malo i beznačajno da bi se hrvatskim imenom pokrilo celo područje „Ilirika“ i „ilirskog“ (Srbskog) naroda.Habsburgovcima i Vatikanu ilirizam je u dugom vremenskom periodu predstavljao integracioni faktor čija je svrha bila da balkanske istorijske zemlje (pokrajine) unificira i verski i prostorno poveže u jednu celinu.Preko ilirizma je trebalo širiti rimsku versku ideologiju u ime „apostolskog” habsburškog cara. Riterovu ilirsku ideju nastavio je da širi Ljudevit Gaj (1809-1872) koji je bio nemačkog porekla.Ljudevit Gaj (osnivač ilirskog pokreta) je priznao da je ilirski jezik, u stvari, srpski: „Sav sviet znade, da smo mi književnost ilirsku podigli i uveli, no nam još ni iz daleka nije na um palo, da to nije serbski”.Najstariji istorijski dokumenti, Povelje Hrvatskog naroda, pisani su ćirilicom, npr. “Povaljska listina” iz 12. veka.Gajev svehrvatski ilirski pokret služio je interesima Austrije protiv mađarskih težnji za nezavisnošću i kao odbrana od „severnih jeretika“. S druge strane, trebalo je Austriji privući slavenske narode i susedne slavenske zemlje izložene uticaju pravoslavne Rusije i autonomne pravoslavne Srbije. Otuda potiče Gajevo sveslavensko opredeljenje koje u osnovi ima prikriveno austroslavističko obeležje i, još prikriveniji, rimokatolički ekspanzionizam.Posle katoličkog kongresa u Zagrebu, 1900. godine, započeto je svesno poistovećivanje katoličanstva sa Hrvatskom…

Nekad najčuveniji, tzv. “patrijarh Slavistike” Josif Dobrovski, inače katolički kaluđer, ustvari opat jezuitski, Čeh po narodnosti (živeo od 1753 do 1829), “držao je samo kajkavski dijalekat Hrvatske, prema faktičnim odnosima onog vremena, kao hrvatski, sve drugo bilo je za njega ilirski ili srpski.” Dobrovski u više svojih studija kategorički tvrdio da je jezik Dalmacije srpski jezik i nije se dao u tome pokolebati. On je to svoje mišljenje izneo i u čuvenoj zbirci “Slavin”.Sasvim neznatno se od njega razlikovao se drugi njegov sunarodnik (Slovak) Pavle Josif Šafarik,takođe jedan od “vodećih” i prvih slavista uopšte. I on je (1795 do 1861) smatrao i u više svojih dela izneo tvrdnju da srpski govore ne samo u Srbiji i Crnoj Gori, već i u BiH, u Slavoniji i Dalmaciji. I za njega su samo tri ranije županije Provincijalne Hrvatske, gde se uglavnom kajkavski govorilo, nesporno hrvatske. Možda se on u izvesnom broju kvadratnih kilometara odvaja od Dobrovskog, ali u suštini isto tvrde. Stalno se sužava prostor na kome se srpski ne imenuje kao srpski.Svedoci smo da se danas na sve strane “ne-Srbi” ne samo izvan Srbije nego i u Srbiji (koji su izvorni govornici srpskoga jezika) odriču ne srpskog jezika nego njegovog imena. Prvo su to uradili Hrvati, ali su se oni za taj status preimenovanja srpskog u tzv. hrvatski jezik borili gotovo 150 godina. Za njima su u poslednjem desetleću krenuli i ostali: muslimani su srpski preimenovali u bosanski/bošnjački, a sad i Crnogorci žele da u Crnoj Gori ukinu srpski, na jedan vrlo perfidan način. Cilj je, kao i kod Hrvata i muslimana, istiskivanje srpskog imena iz srpskog jezika. ..

Dubrovnik je verovatno najbolji primer da se ukratko prikaže proces odsrbljavanja. To je grad koji od postanka nije bio naseljen Hrvatima niti je ikad bio pod njihovom državnom vlašću, a danas je „napučen“ isključivo hrvatskim „pućanstvom“ i, dabome, nalazi se u Hrvatskoj.Od postanka, Raguza ili Dubrovnik ugnežđena je između dve klasične srpske oblasti – Travunije i nizvodnog Zahumlja, odnosno Huma. Zato je sasvim bespredmetna rasprava kog su porekla dubrovački Sloveni jer su u grad mogli da dospeju samo iz zaleđa koje je srpsko.Tako svedoče i dokumenta grada, ali još bolje sami dubrovčani i njihova književnost.Dubrovnik je nekada bio najveći srpski grad, a sveti Petar Cetinjski je predlagao da bude prestonica Srbije.U kalendaru „Dubrovnik“ za prostu 1898. godinu, štampanom u dubrovačkoj Štampariji A. Pasarića, nalazimo, uz ostalo, i podatak kojim jezikom se u to vreme govori u Dubrovniku i to, stoji u kalendaru, „govor u kući“. Od 11.177 stanovnika Dubrovnika njih 9.713 izjasnilo se da govori srpskim jezikom. Italijanski je koristilo 716, nemački 285, mađarski 384 stanovnika grada. Neki su se izjasnili da govore češki, slovenski, poljski i ruski, ali niko, ni jedan jedini stanovnik Dubrovnika, nije rekao da govori hrvatskim jezikom. Ali, hrvatska istorija, rečeno je na ovom mestu mnogo puta, satkana je od laži i falsifikata.Krajem devetnaestog stoleća je hrvatski istoričar Natko Nodilo proučavao nacionalni sastav stanovništvo zapadnog Balkana, pa je svoje mišljenje izneo i o Dubrovčanima. On u ovom gradu ne nalazi ni Hrvate ni hrvatski jezik. Doslovno piše:U Dubrovniku, ako i ne od prvog početka, a ono od pamtivjeka, govorilo se srpski; kako kod kuće, tako u javnom životu i u općini, a srpski je bio i raspravni jezik. Pa otkuda onda Hrvati u Dubrovniku? Odgovoriću na ovo pitanje još jednim pitanjem: otkuda oni u Janjevu, sat hoda od Milutinove Gračanice, ili u Boki što na moru odvaja srpsku Duklju od srpske Travunije? Nije znači bilo dovoljno Rimu da pokatoliči Srbe, jer dokle god je bilo srpske crkve, postojala je opasnost od povratka u pravoslavlje. Zato je taj proces nastavljen još žešće, jer su Srbi katolici morali da postanu Hrvati, i to su najzad i postali.Od Boke do Trsta pod vlašću dve kurve, Austrije i Venecije, prodavali su labilni Srbi veru za večeru, a posle samo nekoliko generacija mnogi su postajali „Hrvati“. Isti proces trajao je, dabome, i u dubini kontinenta.Dakle, današnji “hrvatski narod” je veštačka kreacija Rimokatoličke crkve, unapred zamišljena kao instrument jednog zločinačkog projekta, utemeljenog na težnji da se srpski narod uništi unijaćenjem, pokatoličavanjem ili potpunom fizičkom likvidacijom,kako više ne bi predstavljao prepreku daljem vatikanskom prozelitskom prodiranju na istočnoevropske prostore, pa i dalje do Crnog mora. Ovaj projekt nije bio unapred dat kao gotov i zaokružen, već se postepeno razvijao i sazrevao imajući u prvoj fazi ilirsku, a u drugoj fazi jugoslovensku opciju. Međutim, suština rimokatoličkih zločina je stalno ista…Karta Dušanovog carstva po velikom nemačkom istoričaru Gustavu Drojsenu koja je mnogo tačnija od one koja nam se servira u školama. Bosna je u Srbiji, Bugarska je vazal.…U vreme kralja Milutina ( 1282 do 1321. ) na srpskom dvoru jelo se zlatnim viljuškama i kašikama, a u Evropi je viljuška prvi put uvedena u : XVI veku , u vreme Henrika III i to je doživljeno kao izuzetan događaj …

Kad god neko počne da napada Srbe,prvo što se zapitam da nije slučajno iz kategorije „bivši Srbin“. Kategorija slična izdajniku, samo mnogo više ostrašćena, izgubljenog duha, izgubljene duše, bez mogućnosti da se spase.Pokušavajući da dokaže da pripada nečemu i da je nešto što nije, ne bira sredstva da uspe u tome. Jedino što uspeva je da kao i svaki beskičmeni gmizavac puže kroz život bez šanse da se podigne na noge.Napomenuo bih one istoriji dobro poznate: janičari, ustaše … Istorija u njima nije pronašla ništa ljudsko, ništa što bi ih činilo vrednim.Pokušavajući da obmanu druge jedino uspevaju da obmanu sebe, izgubivši duh do te mere da se ne mogu zvati čovekom. Vremenom su samo sem imena „bivši Srbin“ dodali prezime „bivši čovek“.Spaljeno srce i poharana duša poniznih sluga novih vladara, konjušari i izvršioci najprljavijih i najgnusnijih zadataka zaboravljajući da takve niko ne poštuje jer ko je jednom prodao dušu prodaće je opet. To više nije pitanje. Pitanje je samo kada i za koliko…Kakav ovo sumbol stoji na ovom kamenu/stećku u BiH? …