Mogu se od jedne države stvarati dve i više država, ali se od jednog jezika ne mogu stvarati dva i više jezika jer je jezik nedeljiv. Od srpskog jezika ne može se stvarati hrvatski, pa bosanski, pa crnogorski, pa ko zna koji još jezik. On je uvek bio srpski i uvek ostaje srpski, ma ko govorio njime i ma gde se govorilo njime, u Srbiji, Hrvatskoj, Bosni, Crnoj Gori ili na bilo kojem kraju sveta.Po strukturnom principu i srpski i hrvatski i bosanski i crnogorski su isti jezici, jer imaju isti broj padeža i iste glagole.Da bi dva jezika bila isti jezik, potrebno je da imaju najmanje 85 odsto zajedničkih reči.Pomenuta tri jezika, nastala od srpskog, imaju čak 98 odsto istih reči…Austrijanci nemaju austrijski jezik, nego nemački. Brazil, sa ogromnom teritorijom i velikim brojem stanovnika, nema brazilski jezik, nego portugalski. A šta da se kaže o najvećoj sili današnjeg sveta, o Americi i Amerikancima, koji i pored tolike veličine i moći, ipak nemaju američki jezik, nego engleski. Samo kod nas, ovde, oko nas, svaka najnovija nacija, pa i ona koja je nastala danas ili juče, sa manjim brojem stanovnika i teritorijom manjom od jednog osrednjeg evropskoga grada, smatra da “ima pravo” da srpski jezik preimenuje u svoj, bošnjački, crnogorski, hrvatski…
Ludvig (“Ljudevit”) Gaj bio je Nemac, rođen u Hrvatskoj sa maternjim jezikom nemačkim (tek mu se otac doselio u Hrvatsku). Ludvig (“Ljudevit”) Gaj, Nemac koji je rođen u Hrvatskoj, potpuno otvoreno 1846. godine govori o onome što je postigao::“Sav svet zna i priznaje da smo mi književnost ilirsku podigli; nu nama još iz daleka nije na um palo ikada potvrditi da to nije srpski već ilirski jezik; pa se ponosimo i hvalimo Bogu velikom što mi Hrvati s braćom Srbljima sada jedan književni jezik imamo.”…Nemački slavista iz prošlog veka Ernest fon Eberg piše da se srpski jezik govori širom Srbije, Bosne, Hercegovine, Crne Gore, Dalmacije, Slavonije i istočnog dela Hrvatske, dok Rudolf Rost piše da se hrvatski jezik govori samo u zagrebačkoj, križevačkoj i varaždinskoj županiji i da je mnogo bliži slovenačkom nego srpskom. Slično su mislili Johan Kristijan fon Engel, Ludvig Albreht Eberhardi i Nikola Tomazeo…
Posle Krbavske bitke 1493, hrvatski (kajkavski i čakavski) jezik polako se osipa i nestaje. Danas je gotovo potpuno iščezao.Hrvati su onda „prisvojili” srpski jezik i nazvali ga hrvatskim.Hrvatima je očito bilo malo što su „prisvojili” srpski vukov(ski) jezik, nego su sada posegli i za srpskom ćiriličkom baštinom.To zvuči neverovatno, ako se zna da su Hrvati od pamtiveka ćirilicu smatrali isključivo srpskim, to jest antihrvatskim, obeležjem. Prisetimo se samo zakona o zabrani ćirilice za vreme Nezavisne države Hrvatske ili ćiriličkog „knjigocida” pri osamostaljenju sadašnje Hrvatske. A sad odjednom ćirilica njihova, zato što su sračunali da bez ćirilice ne mogu da polažu „povijesno pravo” na Dubrovnik i bogatu baštinu pisanu srpskom ćirilicom. Jer ćirilički spomenik, kojem slave 500-godišnjicu, jeste „Srpski molitvenik” iz Dubrovnika, iz 1512. godine, a i prvi pisani spis na srpskom narodnom jeziku jeste „Povelja Kulina bana”, iz 1189. godine, tu je i književnost Slavonije, pa bosanskih franjevaca, a sve je pisano srpskom ćirilicom…
Svako može svaki dan da ode na sud i promeni svoje dotadašnje ime i prezime, ali ima jedno pitanje: da li ste tada i zauvek postali druga osoba?Nedavno je tribunal u Haagu zamolio dva ugledna univerzitetska profesora iz Amerike , Mortona Bensona i Vailesa Brovnea , da stručno procijene da li je potrebno da ima tri prevodioca. Oba profesora su nezavisno jedan od drugoga izvestili Hag da to nije potrebno, jer su razlike podjednake kao između britanske i američke varijante engleskog jezika, a kod njih nije potrebno prevođenje .….Srpski jezik nije svačiji i ničiji da bi ga mogao prisvajati svako kome padne na pamet. On ima svog vlasnika i tvorca koji ga je stvorio. To je srpski narod…
U kalendaru “Dubrovnik” za prostu 1898. godinu, štampanom u dubrovačkoj Štampariji A. Pasarića, nalazimo, uz ostalo, i podatak kojim jezikom se u to vreme govori u Dubrovniku i to, stoji u kalendaru, “govor u kući”. Od 11.177 stanovnika Dubrovnika njih 9.713 izjasnilo se da govori srpskim jezikom. Italijanski je koristilo 716, nemački 285, mađarski 384 stanovnika grada. Neki su se izjasnili da govore češki, slovenski, poljski i ruski, ali niko, ni jedan jedini stanovnik Dubrovnika, nije rekao da govori hrvatskim jezikom….U Dubrovniku je hrvatsko ime nepoznato sve do sredine 19. veka kad, posle pada Napoleona, nova sila u tom delu Jadrana, Austrija, u Dubrovniku i njegovom zaleđu (Konavle) nalazi katolike koji se, gle čuda, osjećaju i izjašnjavaju kao Srbi. Nošen iskustvima sa prostora Dalmatinske Zagore, Hrvatske, Slavonije, Žumberka, Carska kancelarija u Beču donosi odluku da na katoličanstvo Dubrovnika i zaleđa umesto srpstva kalemi hrvatstvo, kao najbližu entitetsku odrednicu. Tako je počela kroatizacija Dubrovnika.Austrija i Katolička crkva, za neverovatno kratko vreme, manje od jednog veka, gradu Dubrovniku promenili istorijske predznake, izbrisali skoro sve srpske tragove….
Dodajmo još ovome samo jednu napomenu Vikentija Makuševa, koji se bavio stanovništvom Dalmacije. On je na osnovu zvaničnih dokumenata Dalmatinskog sabora izveo podatke o broju Srba:„Smatram korisnim da saopštim pouzdanije statističke podatke o Dalmaciji na osnovu knjige koju je objavio Dalmatinski sabor 1863. godine.Stanovništvo Dalmacije sastojalo se u 1860. godini (na 232 km2) od 427.600 stanovnika, od kojih je bilo 20.000 Talijana, 1.000 Šiptara (kod Zadra), oko 400 Jevreja i 406.200 Srba. Mnoštvo stanovništva pripada katoličkoj veri (333.800 stanovnika 1857. godine); pravoslavnih je bilo 77.144, unijata 341…”…Po austrijskom popisu iz 1850. godine Srbi su dominirali u Istri, Kvarnerskim ostrvima i tačno se zna da ih je bilo 134.555, dok se u tom popisu Hrvati uopšte ne pominju i vodili su se pod kategorijom Srba rimokatoličke vere….Doktor Juraj Krnjević/1955. godine reče: “Pre jedno 120 godina Hrvatska je bila vrlo malena. Zagorje i okolina, to je bila Hrvatska…Onaj kraj gde se govori “kaj” to je bila Hrvatska.” (str. 75.)…
Da nije bilo Srba, ne bi bilo ni današnje Hrvatske ….Vodeći hrvatski istoričar, dr Tvrtko Jakovina priznao da su Srbi 1918. spasili Hrvate i da Hrvatska nije ušla u prvu Jugoslaviju da danas ne bi postojala.Jakovina kaže da je 1915. Srbima bilo ponuđeno da uzmu Slavoniju, BiH, Liku i deo Dalmacije i stvore srpsku državu. Istra i drugi deo Dalmacije bio je obećan Italiji. Ono malo Hrvatske, tzv. regija Hrvatska (Zagorje i oko Zagreba) trebala je ostati u sklopu Mađarske.Da je Srbija tada pristala, danas bi tzv. Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili Mađarska provincija i relikt prošlosti, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije, Slavonije, Like i BiH bi bio ono što u stvari i jesu – Srbi katolici rekao je Jakovina .Posle Prvog svetskog rata, preveli su ih iz poraženih, na stranu pobednika, posle Drugog svetskog rata, preveli su ih takođe iz poraženih na stranu pobednika.A za zločine, najveće zločine u istoriji Evrope (i Hrvatska je jedina država u kojoj su postojali dečji logori!), malo je ko odgovarao!…
FOTO;GRB DUŠANOVOG CARSTVA….Današnja hrvatska zastava, ili grb – ŠAHOVNICA, uzeta je iz grba najmoćnijeg srpskog cara Dušana Nemanjića, iz četrnaestog stoleća….U vreme kralja Milutina ( 1282 do 1321. ) na srpskom dvoru jelo se zlatnim viljuškama i kašikama, a u Evropi je viljuška prvi put uvedena u : XVI veku , u vreme Henrika III i to je doživljeno kao izuzetan događaj …
The Balkans Chronicles 