Hrvati nam kradu ćirilicu, Ruđera Boškovića, Teslu, uskoro će i Svetog Savu…

                              Današnji Hrvati su očigledno, potpuno nov, veštački narod, sačinjen od odnarođenih Srba, i imaju veoma malo zajedničkog sa izvornim Hrvatima, zapravo u onoj meri u kojoj danas rođeni čakavci i kajkavci procentualno učestvuju u ukupnom broju hrvatskog stanovništva.Podsetimo se reči doktora Juraja Krnjevića iz 1955. godine: “Pre jedno 120 godina Hrvatska je bila vrlo malena. Zagorje i okolina, to je bila Hrvatska… Onaj kraj gde se govori “kaj” to je bila Hrvatska.”Hrvati ni pre ni posle 1918. nisu imali svoju državu. Od vremena njihovog stvaranja od Srba i raznih rimokatoličkih naroda – Italijana, Germana, Čeha i Mađara, tokom 19. veka, oni su bili podanici Habzburške monarhije. Potom su bili državljani Kraljevine SHS. Prvu državu dobili su proglašenjem marionetske NDH 1941. godine. Potom su tu tvorevinu, podignutu genocidom nad milion Srba, utvrdili Tito i komunisti, a dovršili Vatikan i zapadne sile predvođene Nemačkom i SAD……POŠTO su granatirali,pobili i proterali Srbe iz Hrvatske(danas kopija NDH), oteli im imanja, kuće i stanove, zabranili povratak, Hrvati pokušavaju da SRBIMA ukradu i dušu i baštinu. Prisvojili su već Sinjsku alku i srpsko narodno pojanje ojkanje i predstavili svetu kao hrvatski običaj. Sada pokušavaju da prisvoje i tradiciju Čuvara Hristovog groba! To je drevni običaj koji je u hrišćanskom svetu zabeležen samo u Jerusalimu i u Vrlici, malom mestu u severnoj Dalmaciji. Crkva Svetog Nikole u Vrlici, u kojoj su pravoslavci običavali čuvanje Hristovog groba, podignuta je 1618. godine.Posle zloglasne „Oluje“ i progona srpskog življa, tradicija duga vekovima je prekinuta sve do 2005. godine, kada su je Srbi iz Dalmacije obnovili u Batajnici. Formirano je novo društvo „Čuvari Hristovog groba“, u kome je danas 65 čuvara i još 200 simpatizera. Članovi mogu da budu samo Srbi rođeni u Vrlici i susednim selima, kao i njihovi direktni potomci.Hrvati sada prisvajaju i Nikolu Teslu(otac mu bio srpski sveštenik),koji je srpsko-američki naučnik i to se navodi u svim relevantnim spisima. On nikada ništa nije imao sa Hrvatskom, osim što se njegovo rodno mesto danas nalazi na teritoriji te države.Tesla je rođen u Habzburškoj monarhiji, u Vojnoj krajini, koja je bila potpuno zasebna od provincije Hrvatske. Čak i kasnije, 11 godina po njegovom rođenju, kada je stvorena Austrougarska, Lika je pripadala Austriji, a Hrvatska Ugarskom kraljevstvu. Tek kasnije, kada su se granice menjale, njegov rodni Smiljan našao se u granicama Hrvatske. Tokom poslednjeg rata, u Hrvatskoj miniran je spomenik Tesli u Gospiću, uništena je i bista s njegovim likom koja je stajala ispred gimnazije, opljačkana njegova kuća u Smiljanu, oskrnavljena je crkva Svetih apostola Petra i Pavla u kojoj je njegov otac Milutin služio. A danas ga slave…LUDILO! Nije mu spomenik u Gospiću srušen jer je izumeo struju, nego zato što je bio Srbin.Pre no što je srušen spomenik, pripadnici familije Tesla su muke imali i tokom Drugog svetskog rata. U najvećem koncentracionom logoru Jasenovu ostale su kosti devet njihovih rođaka.Hrvati, a svakoga ko je nekada, nevažno je u koje vreme, živeo na prostoru današnje Hrvatske, proglašavaju Hrvatom.Svojevremeno su čak i Marka Pola hteli da svrstaju među značajne Hrvate, tvrdeći da je rođen na Korčuli, ali se od te namere odustalo kad se oglasio nadležni ministar Vlade Italije i poručio Hrvatima da ne prave budale od sebe.Da li je Ruđer Bošković rođen u Dubrovniku? Jeste. Da li je Dubrovnik sada u sastavu Hrvatske? Jeste! Molim lepo, onda je Ruđer Bošković Hrvat – reći će vam danas svaki Hrvat.Bošković je rođen 1711. godine u Dubrovniku. Otac mu je bio Nikola Bošković, Srbin iz sela Orahov Dol, kod Trebinja, a majka Pavla Betera iz poznate italijanske dubrovačke porodice.To je početak 18. veka. Pisani tragovi iz tog doba gotovo da ne poznaju Hrvate i hrvatstvo u Dubrovniku. To je vreme Dubrovačke republike.Dubrovnik nikada u prošlosti, ni administrativnim vezama, nije pripadao hrvatskoj državi koja je, da podsetim, nestala krajem 11. veka, tačnije 1097. godine, kada je mađarski kralj Koloman porazio hrvatsku vojsku na Gvozdu (današnja Petrova Gora) i ubio poslednjeg hrvatskog kralja Petra Svačića. Uzgred, ni taj Petar nije bio kralj već narodni vođa bez kraljevske krune, o čemu i danas postoje dokazi u arhivama grada Splita, ali to je posebna tema.Ali, nije Bošković jedini Srbin sa tog dubrovačkog prostora kojeg su Hrvati prisvojili. Nećemo sada o Držiću i Gunduliću, koji takođe nemaju nikakve veze sa Hrvatima.U lovu za velikim ljudima, čija ih oskudica večito prati, Hrvati su čak posegli i za Mehmed pašom Sokolovićem(„Hrvatski List“ od 31. V. 1939.).Teško je verovati da hrvatski istorijski bezobrazluk novijega doba nije znao, da je prvi srpski pećki patrijarh Makarije (1557. – 1573.) bio niko drugi već rođeni brat Mehmed paše Solovića i da su zatim dva Makarijeva i Mehmedova sinovca Antonije i Ćerasim još 30 godina sedeli na prestolu srpskih patrijarha. Da je, dakle, Mehmed paša bio Hrvat njegov brat Makarije nebi bio srpski patrijarh, već rimski papa. A da se Mehmed i u Sultanovoj službi osećao Srbinom, vidi se iz njegovog pisma upućenog oktobra 1561. godine Temišvarskom komandantu Andrašu Batoriju, u kojem mu ćirilicom piše i ovo : „I što mi šalješ pisama, sve mi šalji na srpskom jeziku“.Ban Jelačić je očigledno bio Srbin, pravoslavne veroispovesti, jer u to vreme nisu postojali Hrvati,već samo Srbi katoličke veroispovesti, o čemu svedoče brojni austro-ugarski izvori.Malo je poznato da je hrvatskog bana Josipa Jelačića ustoličio srpski patrijarh Josif Rajačić iz Sremskih Karlovaca..Evo kako hrvatski savremenici onog vremena opisuju događaj 4. juna 1848. godine:”Pozivu su se odazvali Česi, Slovaci, Srbi i drugi. Posebno je bio svečan doček patrijarha Srpske pravoslavne crkve Josifa Rajačića… Kada se saznalo za njegov dolazak u Zagreb zazvonila su sva zvona sa zagrebačkih crkava, pucalo se iz mužara (topova)…”…”Pred raspećem i dvije svijeće Jelačić je, dignuvši tri prsta uvis i ponavljajući za patrijarhom Rajačićem izgovorio prisegu (zakletvu).”…Patrijarh Rajačić daje banu Jelačiću 20.000 zlatnih forinti kao pomoć za odbranu od Mađara.Narod je nosio na rukama i Rajačića i Jelačića od Sabora do crkve svetog Marka u Zagrebu…U BiH Hrvata skoro i nije bilo sve do austrougarske okupacije 1878. godine, kada brojni doseljeni stranci i novostvoreni Srbi rimokatolici počinju da nose hrvatsko ime. Tu akciju su predvodili nadbiskup Štedler i franjevci, koji su i tada još pisali ćirilicom. Zatvorili su skoro sve srpske škole i manastire, pa umesto njih, načičkali su Bosnu i Hercegovinu jezuitskim samostanima i „sjemeništima“, u kojim je otpočelo pokatoličavanje srpskog naroda.Hrvati nemaju nameru da odustanu od prisvajanja srpskog kulturnog nasleđa.Nakon što je u Širokom Brijegu podignut spomenik ćirilici, prisvajanju kulturne baštine Srba izgleda da nema kraja, a vrhunac beskrupulozne krađe predstavlja inicijativa da se “hrvatska ćirilica” uvrsti u svetsku nematerijalnu kulturnu baštinu! Ludilu nikad kraja.Prisetimo se samo zabrane ćirilice u NDH, pa ćiriličkog knjigocida u sadašnjoj Hrvatskoj pri njenom osamostaljenju.Hrvati su već prisvojili prvobitni ćirilski oblik pisma – glagoljicu, koja je bila pismo istarskih i primorskih Srba – čakavaca.Dugačka je lista hrvatske prisvajačke naduvenosti. Po austrougarskom popisu stanovništva iz 1850. u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je bilo 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, tzv. Šokaca, bez pominjanja Hrvata. U Istri sa Kvarnerskim otocima bilo je 134.555 rimokatoličkih i pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata.Dubrovnik je uvek bio srpski grad, koji je krajem devetnaestog veka, slično kao i Vukovar, pretvoren u velikohrvatski rubni bastion, a nakon Drugog svetskog rata, voljom komunista, potpuno „oslobođen” od Srba, koji su proglašeni Hrvatima. O Dubrovniku kao nacionalnom i kulturnom sedištu južnodalmatinskih Srba najbolje svedoči popis stanovništva od 31. decembra 1890, po kome je dubrovačka opština imala 11.177 stanovnika, od kojih je bilo 9.713 Srba rimokatoličkih i pravoslavnih. U samom gradu živela su 5.823 Srbina. U popisu stoji da Dubrovčani govore srpskim jezikom, a pisali su Vukovom latinicom i ćirilicom. Ostatak stanovništva pripadao je Italijanima (Romanima) 716, Mađarima (384), Nemcima (285) i drugima.Hrvata nije ni bilo.A sada u tom Dubrovniku nema Srba, pretvorili su ga, kao i srpski Vukovar, u bastion mržnje prema Srbima…Ovih dana pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije, Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici”.Izgleda da Jakovina više nije mogao da izdrži pritisak fantastičnih tvrdnji o velikohrvatskoj prastaroj istoriji, pa je javno progovorio o suštini i karakteru hrvatske nacije. Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku)….Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto….Teško je biti narod, nacija i graditi svoju kulturu na izmišljenim istorijskim činjenicama….